Γέρασα, Γκάνταλφ, ξέρω πως πια το δείχνω.
Κι έμεινα έξω απ' το γυάλινο σου σπίτι.
Γίνανε οι μέρες βαρετές,βροχή τις πέτρες ρίχνω.
Ανάσες που πονάνε, με παγωμένη μύτη.
*
Μήπως βγεις, ή έστω πάρεις τηλέφωνο.
Μικρή μελαγχολία.
Απ' το σπίτι που 'φτιαξα να ζω εγώ.
Ψυχρή μου ασχολία.
*
Σ' έκλεισα, μ' ότι ποτέ αγάπησα, εκεί.
Με τη φαντασία μου, ερωτεύτηκα φαντάσματα.
Έπειτα για σιγουριά, κατάπια το κλειδί.
Τα πόδια μου στο χώμα, τα υπόλοιπα χαλάσματα.
*
Έχτισα ένα καινούργιο μέρος.
Λίγο πιο εφικτό.
Ενώ με τη φαντασία μου, έμεινα μαλωμένος.
Μα ακόμα μοιάζει μίζερο.
*
Με εκείνα μου τα σχέδια που άφησα στα χαρτιά.
Τόσο μεγάλα, όσο παρατημένα.
Τότε που σου 'λεγα να πάμε, σε άγνωστα βουνά.
Λόγια σκληρά, μάτια μουντζουρωμένα.
*
Άνοιξε την πόρτα, μάγε.
Καιρό αρκετό περίμενα, να τ' αποφασίσω.
Κόλπα και σε μένα, μάθε.
Να 'χω ένα λόγο καλό, σπίτι να γυρίσω.
*
Κι οι χάρτινοι ήρωες, φυσάνε τον καπνό.
Θα 'ναι μια νύχτα να θυμάσαι.
Σα να ήταν όλοι τους εδώ.
Εδώ, που ήθελα να 'σαι.
