Easter.

Έμεινα μόνος διακοπές, με τα νησιά του Πάσχα.

Θέλω το νου μου ήρεμο και τα λουριά μου λάσκα.

Πεζούλια, μοιάζουνε τείχη Σινικά.

Φωτίζει απόψε μελαγχολικά.

*

Από εδώ ως πέρα είναι μια διαδρομή.

Και στη στεριά απέναντι ζούνε όλοι μαζί.

Πρέπει να διάλεξα στραβά, σαν τα αστέρια σφάλματα.

Που ξέμεινα αγκαλιά μ' ανέκφραστα αγάλματα.

*

Βυθίζω τα πόδια μου σε αμμουδιά που είν' τσιμέντο.

Σα φέτος να με ξέχασα, ζωούλα μου memento.

Παίζοντας ψαράκια στη θάλασσα μου συντριβάνι.

Έχω το σύμπαν τόσο δα, κι αυτό το λίγο φτάνει.

*

Για ν' ανασάνω: κάτω απ' το νερό.

Συναίσθημα πιο ξένο και φίλο τον καιρό.

Το ένα χέρι λιοντάρι, τ' άλλο φίδι.

Για όσο ζεις. Είναι ταξίδι.

*

Σε σας απέναντι, σήματα καπνού.

Άμα τα βγάζεις πέρα τώρα, καλά θα σαι παντού.

Με μια κολόνα της ΔΕΗ πειρατικό κατάρτι.

Αν θέλεις απλά δείξε μου, σημείο σ' ένα χάρτη.

*

Και πάμε.

Αν και καμιά φορά φοβάμαι.

Έχω φίλους, με κρατάνε.

"Ό,τι κι αν γίνει, εδώ θα μαι."

*

Έμεινα στη μέση, σαν άψητο αρνί.

Με κούνελους θηρία κι αυγά σοκολατί.

Γίνηκαν οι θάμνοι, δάση σκοτεινά.

Φωτίζει απόψε διαφορετικά.

Monstrosity

Δεν είναι επάγγελμα: είναι λειτούργημα.

Να γράφεις που και που, από ένα τερατούργημα.

Μελάνι, όχι με τηλεπάθεια.

Έλα μια βόλτα στα Καρπάθια.

Νοσφεράτου, καθένας έχει τη σειρά του.

*

Δεν είναι μονόδρομος ούτε η μόνη λύση.

Είναι κάτι μικρό και σκοτεινό που εσύ βοηθάς να ζήσει.

Αστραπές μυαλού μπαλώματα.

Σε λέξεις που ήταν πτώματα.

Φρανκενστάιν, it's alive, it's alive.

*

Δεν είναι αυτό που είχες κατά νου.

Ούτε το πιο ακριβό, γραμμένο στο μενού.

Ωστόσο η γεύση του αρκεί.

Μα μη ρωτάς τη συνταγή.

Χάνιμπαλ, όχι πια τόσο μπανάλ.

*

Δεν είναι αυτό που θα 'θελες.

Ίσως κάπως πρόχειρο και ατελές.

Μα η φαντασία σου ντύνει όμορφα ρούχα.

Τον ψυχοπαθή με την περούκα.

Ψυχώ, μια ωμό και μια στο μελό.

*

Δεν είναι υποχρέωση μα ούτε και καθήκον.

Είναι που τρελαίνομαι στη θέα των κατοίκων.

Της πόλης Racoon.

Κατά το δοκούν.

Ζόμπι, που δεν έχουν χόμπι.

*

Δεν είσαι απ' αυτά και σ' ενοχλεί.

Που η φωνή σου αλλιώς θες ν' ακουστεί.

Μουσική, περνώντας μέσα από ντουβάρια.

Κι οι σκέψεις σου μαλλιά κουβάρια.

Φάντασμα, που έχεις ένα χάρισμα.

*

Δεν είναι μαγκιά, ούτε ταλέντο.

Είναι ένα δάκρυ ζεστό κι ένα γέλιο κρεσέντο.

Σα να βλέπω σινεμά θερινό.

Με μια έγκυο πανσέληνο.

Δεν έχει να κάνει με στυλ και ύφος.

Αυτός είναι ο Λύκος. 

Trip

Μια νύχτα τόσο μαύρη.

Σαν το σκοτάδι που ξέρασε το διάβολο.

Πήρα μπρος.

Εχθρός.

Με καμμένη φλάντζα, για καβάντζα.

Και δίχως το κλειδί.

Για όπου πάει αυτή.

*

Ένα βράδυ που έριχνε καρέκλες.

Και την ομπρέλα μου 'χε πάρει ο αέρας.

Τα πόδια κούνησα μπροστά στο μονοπάτι.

Θα έπεφτε ο ουρανός, μα τον Τουτάτη.

Κάτι εγώ έψαχνα, κάτι με βρήκε στα ψαχνά.

Μοντάροντας το ρελαντί.

Για όπου πάει αυτή.

*

Το φεγγάρι είχε χαθεί.

Σα να μην ήθελε η γη να ξημερώσει.

Με μια βαλίτσα κι ένα σάκο μικρό.

Σκισμένη λίστα, καφεδάκι πικρό.

Φτιάχνω μπουλόνια, με πήρανε τα χρόνια.

Περάσαν ανεπιστρεπτί.

Για όπου πάει αυτή.

*

Λάμπες σπινθήριζαν.

Σα να γιορτάζανε μαζί και σαν κηδεία.

Η ίδια άσφαλτος να σε καλωσορίζει.

Αυτό που πάντα σ' ανεβάζει, σε τσακίζει.

Έρχονται καιροί μαράζια, τέρμα τα γκάζια.

Ελπίδα στο κοντέρ τυφλή.

Για όπου πάει αυτή.

*

Ήταν το βράδυ λες, το τελευταίο.

Που το χαμόγελο φοράς ξανά στα χείλη.

Κουρασμένα λεωφορεία περιμένεις.

Βάζεις χέρι στην τσέπη μα δε βγαίνεις.

Τραγουδάς σε κάνα μπαρ, για πουρμπουάρ.

Φεύγει η φωνή.

Για όπου πάει αυτή.

*

Πήρανε ρεπό τ' αστέρια.

Τον ουρανό φαντάστηκα, πάνω στο πρόσωπό σου.

Αυτό που μέσα μου με καίει σα βενζίνη.

Είναι η καρδιά, το όνειρο και ότι θε να γίνει.

Εδώ δες, μοιάζω με μεθυσμένες ρόδες.

Ατέλειωτη διαδρομή.

Για όπου πάει αυτή.

*

Μια νύχτα τόσο σκοτεινή.

Που σουλατσάρουνε παράφρονες τριγύρω.

Χτύπησε το ρολόι και σηκώθηκα.

Γιατί αν περίμενα τον εαυτό μου, σώθηκα.

Εσύ είσαι το ταξίδι μου, κι η μοίρα μου εσύ.

Και όπου θέλει ας βγει.

Για όπου πάει αυτή.

Sincerely

Αφού σου λέω δεν πίνω πια.

Μόνο καμιά μπύρα και αυτή κρυφά.

Κάνω αποτοξίνωση, κάνω μια αποχή.

Δεν άλλαξε ο δρόμος, μονάχα η εποχή.

*

Πέφτουν ηλιόλουστα χιόνια.

Χαμογελάνε κεραυνοί.

Μ' ένα συκώτι Καλιφόρνια.

Όλοι διασκεδάζουν, πίσω από κει.

*

Που έκρυψα τους φόβους μου.

Στο σκοτεινό φεγγάρι.

Δε θυμίζει χρόνια που.

Έπεφτα με χάρη.

Απ' το πατάρι.

*

Δεν πίνω: άκου με λίγο να χαρείς.

Κι η δίψα μου μ αφήνει.

Μπροστά σε γκρι ουρανούς θαρρείς.

Ο κόσμος όλος φθίνει.

*

Καμία ευθύνη. Μόνος σου επέλεξες.

Ν' ακολουθήσεις ένα όνειρο που είδες καλοκαίρι.

Άμα στο δρόμο με την αλήθεια έμπλεξες.

Η Εκάτη θα σου κάψει το ένα χέρι.

*

Αν κι έχω φίλους μεσ' την παράνοια.

Φίλους περίεργους, που παίρνουν το μπουκάλι.

Μοιάζουνε με γελάκι παρά τη νεκροφάνεια.

Χαϊδεύοντας ήρεμα το αγύριστο κεφάλι.

*

Δεν πίνω, αν δεν κατάλαβες.

Μονάχα κάτι Κυριακές.

Το τσούζω και μαλώνω.

Ενώ κάπου μέσα μου, ποτέ δε μετανιώνω.

*

Μαζεύεις πράγματα, σου έλειψαν τα βουνά.

Να ολοκληρώσεις κάτι.

Να μην τ' αφήσεις όλα, άλλη μια φορά.

Μ' ένα κλαμένο μάτι.

*

Πέφτω συνήθως, όταν χωρίζομαι στα δύο.

Μα οι φίλοι μου δε με ψυχαναγκάζουν.

Ακόμα κι αν δε γράψω ούτε βιβλίο.

Σφιχτά θα μ' αγκαλιάζουν.

*

Δεν πίνω, σχεδόν καθόλου.

Και κάποιος έγραψε πως μ' αγαπά, στην κορυφή του θόλου.

Κάνω ένα rehab, κάνω ότι μπορώ.

Δεν άλλαξε ο δρόμος, μα κάπου άλλαξα εγώ.

Trains

Το τελευταίο τρένο φεύγει για τη Γιούτα.

Μάζεψα όλα σου τα πράγματα και τα βαλα σε κούτα.

Έξω ο καιρός μοιάζει ποίημα, μα τα παντζούρια μου κλειστά.

Περάσαμε το σύρμα, μ' εκείνα και μ' αυτά.

*

Τρένο, έρωτας και ηλιαχτίδες.

Σ' ένα χωράφι με ατέλειωτες ελπίδες.

Πάτα εσύ το γκάζι κι ας φεύγω στη στροφή.

Ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή.

*

Θα 'χω σεντόνι έναν αόρατο μανδύα.

Και μια βάρκα κουνιστή, σπίτι στην Ολλανδία.

Ίσα που φτάσαμε τσαφ-τσουφ, φεύγουμε πάλι.

Κάπου το χάσαμε τσαφ-τσουφ, μήνυμα στο μπουκάλι.

*

Βαγόνια, φιλιά κι αμέτρητοι προορισμοί.

Και στο θολό σου τζάμι εγώ έγραψα "μαζί".

Χαζοί: κι οι δύο τόσο βλάκες.

Που αλμύρισαν με το τυρί και χόρεψαν τις φάκες.

*

Κι αν βρέχει καρέκλες στο Λονδίνο.

Θλιμμένη μου φάτσα, μπουκέτα θα σου δίνω.

Λουλούδια μόνο, όχι του μποξ, μπουκέτα.

Γράφει "do not disturb" έξω από την κουκέτα.

*

Παράθυρο, σφαλιάρες και τράνταγμα.

Μέχρι φινάλε κάπου μα.

Δε με νοιάζει τόσο.

Αφού σκουντάς στον ύπνο σου, μπορώ να ξημερώσω.

*

Το τελευταίο τρένο φεύγει απόψε βράδυ.

Κάνοντας δρομολόγιο Αθήνα-Βελιγράδι.

Βλέπω στο μαύρο τζάμι, τον Κώστα καθιστό.

Πριν ξημερώσει η μέρα, θα έρθω να σε βρω.

Linnaeus

Το τσακάλι χορεύει στα ερείπια.

Κρύβοντας την ασχήμια σε καπνούς.

Αγνοεί της μοίρας τα τερτίπια.

Ενώ εσύ καθόλου δε μ' ακούς.

*

Χορεύει: στα πόδια του μπερδεύονται σκουπίδια.

Και οι θεοί σας πέθαναν, πέθαναν στ' αλήθεια.

Έμεινε μόνος άρχοντας στην κούφια πόλη.

Την ώρα που υπάρχει ακόμη.

*

Μια ανάσα, σε κάθε ζωντανό.

Κι ακόμα δεν κατάλαβα πως ήρθαμε ως εδώ.

Μα το θεριό, χορεύει σα να μη βλέπει.

Γυρίζοντας την πλάτη του σε ένα κόσμο χρέπι.

*

Δείξε μου πώς να ονειρευτώ.

Σε χρώμα άσπρο μάυρο.

Μη λες δεν πρέπει, δεν είν γραφτό.

Το πρόσωπο που γκρέμισα να δω.

*

Περπάτα.

Αφού έχεις πόδια πάμε άτα.

Όταν πια, στην κορυφή του συφερτού ανέβεις.

Δεν το νιώθεις μα, χορεύεις.

*

Για μια σταγόνα βροχή, λίγη ζωή ακόμα.

Κατεβαίνει ο παράδεισος, σταγόνα, ξερό μου στόμα.

Παρέα μ' όλα εκείνα που δε φτάνω.

Για όσο ζεις εσύ, δε θέλω να πεθάνω.

*

Κι αν κοιτάξεις ποτέ κατά τη Δύση.

Σπασμένο φλάμπουρο ακόμα ανεμίζει.

Μέσα απ' τα χαλάσματα και πίσω απ' την αιθάλη.

Κοίτα καλά.

Χορεύει το τσακάλι.

Kite?Alright.

Σαν χαρταετός πετάω.

Πάνω απ' το σύμπαν.

Έχω για φίλους δυό μπαλόνια κι ένα γύπα.

Δε μείναν πια κανόνες.

Μέρες άγλυκες, γκρινιάρες και λεχώνες.
#

Μια σιωπή που σπάω.

Μικρού μήκους ταινία.

Σ' ένα κεφάλι που 'χει φάει η αγωνία.

Άκεφο χαμόγελο.

Λέει πως ότι ζω δεν είναι ανώφελο.
#

Τ' αστέρια δε μετράω.

Μιας και δεν παίζει λογική.

Μένω μόνιμα σέκος και συ πάντα εκεί.

Να με κοιτάζεις.

Κι αφού δε βγάζεις ότι λέω, με διαβάζεις.
#

Από ψηλά κοιτάω.

Πύργους και μιναρέδες, πως μοιάζουν ξένα.

Χωρίς εσένα.
Βλέπω τα μέρη της βροντής και σύννεφα σκισμένα.
Χωρίς εσένα.
#
Πάω.
Ενώ ελάχιστα κοιτάω.
Πού τελικά θα βγει.
Κι αν όντως άξιζε το κρύο αυτή η διαδρομή.
Μα όταν η αγκαλιά σου ανοίγει.
Είναι σα να μαι ήδη.
Στον Παράδεισο.
Μπορεί απ' έξω και σπασμένος.
Μα νιώθω τόσο ευτυχισμένος.
#

Light_0

Έχω βάρδια.

Πάλι.

Καπνός η ματιά μου, φεύγει απ το παράθυρο.

Τόσο μακριά.

Η γλυκιά λιακάδα γκριζάρει.

Και κάτω απ' την ξάστερη νύχτα.

Ανάβουν προβολείς κι όλοι πάμε παρακάτω.

Γι άλλη μια φορά.

Κτήρια, αυτοκίνητα, άνθρωποι στη θάλασσα.

Χαμένα.

Τιτάνικος και η φάτσα μου.

Πάνω σε παγόβουνα, βλέπουμε ορίζοντα.

Ζαχαρώνω μ' ένα απ' τα φωτάκια.

Λέω πως είσαι εσύ.

Έτσι παρηγοριέμαι.

Έτσι αναπνέω.

Λέω πως με σκέφτεσαι.

Πως δεν κοιμάσαι βράδυ.

Μονάχα όταν σπάει το πρωί.

Πέφτουμε, δυο κούτσουρα, τόσο γλυκά για νάνι.

Φαίνεται παράλογο.

Ένα μικρό φως ανάμεσα σ' όλα τ' άλλα.

Να ψιθυρίζει τόσα.

Πιότερα από κεραίες και πομπόυς, που παρακολουθείτε.

Ν' αλλάζει τόσο εύκολα.

Διάθεση σε μένα.

Μια κουβέντα άπιαστη στο αυτί.

Συνομιλία φαντασμάτων μπροστά στο Lazarus.

Τσιτ-τσατ.

Όχι πατ-πατ.

Έπειτα γελάω σα βλάκας.

Με δυο βολβούς να εστιάζουνε στο φως του διαδρόμου. 

Ξανά.

Στόματα μιλούν ασπρόμαυρα.

Ακούγοντας παράσιτα.

Λένε πως έτσι πάει.

Νομίζουν τάχα με πληγώνει.

Μα το ρολόι μου χτυπάει.

Κι η βάρδια τελειώνει.

RunDorm

Πώς είναι οι μέρες σου?

Σπασμένα μούτρα κι οάσεις χαράς.

Τώρα τι με ρωτάς.

Κι αυτές οι σφαίρες που

Ξέχασα, μούσκεψαν στο ντουλάπι.

Ψάχνεις γι αγάπη.

Ή για κάτι.

Που θα σε βγάλει απ' το βούρκο, μούργο.

Πριν να τελειώσει η βόλτα στο Εδιμβούργο.

Μονάχα το κελί μου, μονάχα το κελί.

Χτίζοντας επάνω μου μια ζωή στενή.

Όρια.

Στα βάθη της Μόρια.

Όργια χώρια και euphoria.

Πώς είναι παλιάτσο.

Η γεύση από καναβάτσο.

Σκουριασμένες γροθιές που κάνουν break για τσιγάρο.

Είμαι αυτό που θες, και συ ό,τι θα πάρω.

Φορώντας μια μάσκα σιδερένια.

Ασθένεια.

Με μια δουλειά παραμυθένια.

Ανίατος ήλιος τα χαράματα.

Μετρώ τις πλάτης σου τα τραύματα.

Φιλιά σα φώτα μακρινά, άδειασε η πλατεία.

Εσύ δεν είσαι έρωτας, εσύ είσαι αλητεία.