Trip

Μια νύχτα τόσο μαύρη.

Σαν το σκοτάδι που ξέρασε το διάβολο.

Πήρα μπρος.

Εχθρός.

Με καμμένη φλάντζα, για καβάντζα.

Και δίχως το κλειδί.

Για όπου πάει αυτή.

*

Ένα βράδυ που έριχνε καρέκλες.

Και την ομπρέλα μου 'χε πάρει ο αέρας.

Τα πόδια κούνησα μπροστά στο μονοπάτι.

Θα έπεφτε ο ουρανός, μα τον Τουτάτη.

Κάτι εγώ έψαχνα, κάτι με βρήκε στα ψαχνά.

Μοντάροντας το ρελαντί.

Για όπου πάει αυτή.

*

Το φεγγάρι είχε χαθεί.

Σα να μην ήθελε η γη να ξημερώσει.

Με μια βαλίτσα κι ένα σάκο μικρό.

Σκισμένη λίστα, καφεδάκι πικρό.

Φτιάχνω μπουλόνια, με πήρανε τα χρόνια.

Περάσαν ανεπιστρεπτί.

Για όπου πάει αυτή.

*

Λάμπες σπινθήριζαν.

Σα να γιορτάζανε μαζί και σαν κηδεία.

Η ίδια άσφαλτος να σε καλωσορίζει.

Αυτό που πάντα σ' ανεβάζει, σε τσακίζει.

Έρχονται καιροί μαράζια, τέρμα τα γκάζια.

Ελπίδα στο κοντέρ τυφλή.

Για όπου πάει αυτή.

*

Ήταν το βράδυ λες, το τελευταίο.

Που το χαμόγελο φοράς ξανά στα χείλη.

Κουρασμένα λεωφορεία περιμένεις.

Βάζεις χέρι στην τσέπη μα δε βγαίνεις.

Τραγουδάς σε κάνα μπαρ, για πουρμπουάρ.

Φεύγει η φωνή.

Για όπου πάει αυτή.

*

Πήρανε ρεπό τ' αστέρια.

Τον ουρανό φαντάστηκα, πάνω στο πρόσωπό σου.

Αυτό που μέσα μου με καίει σα βενζίνη.

Είναι η καρδιά, το όνειρο και ότι θε να γίνει.

Εδώ δες, μοιάζω με μεθυσμένες ρόδες.

Ατέλειωτη διαδρομή.

Για όπου πάει αυτή.

*

Μια νύχτα τόσο σκοτεινή.

Που σουλατσάρουνε παράφρονες τριγύρω.

Χτύπησε το ρολόι και σηκώθηκα.

Γιατί αν περίμενα τον εαυτό μου, σώθηκα.

Εσύ είσαι το ταξίδι μου, κι η μοίρα μου εσύ.

Και όπου θέλει ας βγει.

Για όπου πάει αυτή.

Sincerely

Αφού σου λέω δεν πίνω πια.

Μόνο καμιά μπύρα και αυτή κρυφά.

Κάνω αποτοξίνωση, κάνω μια αποχή.

Δεν άλλαξε ο δρόμος, μονάχα η εποχή.

*

Πέφτουν ηλιόλουστα χιόνια.

Χαμογελάνε κεραυνοί.

Μ' ένα συκώτι Καλιφόρνια.

Όλοι διασκεδάζουν, πίσω από κει.

*

Που έκρυψα τους φόβους μου.

Στο σκοτεινό φεγγάρι.

Δε θυμίζει χρόνια που.

Έπεφτα με χάρη.

Απ' το πατάρι.

*

Δεν πίνω: άκου με λίγο να χαρείς.

Κι η δίψα μου μ αφήνει.

Μπροστά σε γκρι ουρανούς θαρρείς.

Ο κόσμος όλος φθίνει.

*

Καμία ευθύνη. Μόνος σου επέλεξες.

Ν' ακολουθήσεις ένα όνειρο που είδες καλοκαίρι.

Άμα στο δρόμο με την αλήθεια έμπλεξες.

Η Εκάτη θα σου κάψει το ένα χέρι.

*

Αν κι έχω φίλους μεσ' την παράνοια.

Φίλους περίεργους, που παίρνουν το μπουκάλι.

Μοιάζουνε με γελάκι παρά τη νεκροφάνεια.

Χαϊδεύοντας ήρεμα το αγύριστο κεφάλι.

*

Δεν πίνω, αν δεν κατάλαβες.

Μονάχα κάτι Κυριακές.

Το τσούζω και μαλώνω.

Ενώ κάπου μέσα μου, ποτέ δε μετανιώνω.

*

Μαζεύεις πράγματα, σου έλειψαν τα βουνά.

Να ολοκληρώσεις κάτι.

Να μην τ' αφήσεις όλα, άλλη μια φορά.

Μ' ένα κλαμένο μάτι.

*

Πέφτω συνήθως, όταν χωρίζομαι στα δύο.

Μα οι φίλοι μου δε με ψυχαναγκάζουν.

Ακόμα κι αν δε γράψω ούτε βιβλίο.

Σφιχτά θα μ' αγκαλιάζουν.

*

Δεν πίνω, σχεδόν καθόλου.

Και κάποιος έγραψε πως μ' αγαπά, στην κορυφή του θόλου.

Κάνω ένα rehab, κάνω ότι μπορώ.

Δεν άλλαξε ο δρόμος, μα κάπου άλλαξα εγώ.

Trains

Το τελευταίο τρένο φεύγει για τη Γιούτα.

Μάζεψα όλα σου τα πράγματα και τα βαλα σε κούτα.

Έξω ο καιρός μοιάζει ποίημα, μα τα παντζούρια μου κλειστά.

Περάσαμε το σύρμα, μ' εκείνα και μ' αυτά.

*

Τρένο, έρωτας και ηλιαχτίδες.

Σ' ένα χωράφι με ατέλειωτες ελπίδες.

Πάτα εσύ το γκάζι κι ας φεύγω στη στροφή.

Ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή.

*

Θα 'χω σεντόνι έναν αόρατο μανδύα.

Και μια βάρκα κουνιστή, σπίτι στην Ολλανδία.

Ίσα που φτάσαμε τσαφ-τσουφ, φεύγουμε πάλι.

Κάπου το χάσαμε τσαφ-τσουφ, μήνυμα στο μπουκάλι.

*

Βαγόνια, φιλιά κι αμέτρητοι προορισμοί.

Και στο θολό σου τζάμι εγώ έγραψα "μαζί".

Χαζοί: κι οι δύο τόσο βλάκες.

Που αλμύρισαν με το τυρί και χόρεψαν τις φάκες.

*

Κι αν βρέχει καρέκλες στο Λονδίνο.

Θλιμμένη μου φάτσα, μπουκέτα θα σου δίνω.

Λουλούδια μόνο, όχι του μποξ, μπουκέτα.

Γράφει "do not disturb" έξω από την κουκέτα.

*

Παράθυρο, σφαλιάρες και τράνταγμα.

Μέχρι φινάλε κάπου μα.

Δε με νοιάζει τόσο.

Αφού σκουντάς στον ύπνο σου, μπορώ να ξημερώσω.

*

Το τελευταίο τρένο φεύγει απόψε βράδυ.

Κάνοντας δρομολόγιο Αθήνα-Βελιγράδι.

Βλέπω στο μαύρο τζάμι, τον Κώστα καθιστό.

Πριν ξημερώσει η μέρα, θα έρθω να σε βρω.

Linnaeus

Το τσακάλι χορεύει στα ερείπια.

Κρύβοντας την ασχήμια σε καπνούς.

Αγνοεί της μοίρας τα τερτίπια.

Ενώ εσύ καθόλου δε μ' ακούς.

*

Χορεύει: στα πόδια του μπερδεύονται σκουπίδια.

Και οι θεοί σας πέθαναν, πέθαναν στ' αλήθεια.

Έμεινε μόνος άρχοντας στην κούφια πόλη.

Την ώρα που υπάρχει ακόμη.

*

Μια ανάσα, σε κάθε ζωντανό.

Κι ακόμα δεν κατάλαβα πως ήρθαμε ως εδώ.

Μα το θεριό, χορεύει σα να μη βλέπει.

Γυρίζοντας την πλάτη του σε ένα κόσμο χρέπι.

*

Δείξε μου πώς να ονειρευτώ.

Σε χρώμα άσπρο μάυρο.

Μη λες δεν πρέπει, δεν είν γραφτό.

Το πρόσωπο που γκρέμισα να δω.

*

Περπάτα.

Αφού έχεις πόδια πάμε άτα.

Όταν πια, στην κορυφή του συφερτού ανέβεις.

Δεν το νιώθεις μα, χορεύεις.

*

Για μια σταγόνα βροχή, λίγη ζωή ακόμα.

Κατεβαίνει ο παράδεισος, σταγόνα, ξερό μου στόμα.

Παρέα μ' όλα εκείνα που δε φτάνω.

Για όσο ζεις εσύ, δε θέλω να πεθάνω.

*

Κι αν κοιτάξεις ποτέ κατά τη Δύση.

Σπασμένο φλάμπουρο ακόμα ανεμίζει.

Μέσα απ' τα χαλάσματα και πίσω απ' την αιθάλη.

Κοίτα καλά.

Χορεύει το τσακάλι.