Call it Quits

19.11.10

Θυμάμαι πιο καλά απ' όλους, σ' αυτή τη μικρή ιστορία.
Και με φθείρει, μέρα τη μέρα.
Με πληγώνει.
Η απόσταση από τους άλλους ανθρώπους.
Μαζί μ' αυτούς και από σένα.
Γιατί έφερα τον εαυτό μου στα δύσκολα, χωρίς να σκεφτώ μετά.
Μετά τι?
Τι ακολουθεί το τέλος?
Ενός τρελού χορού της βροχής.
Μονάχα η άγλυκη γεύση της ελπίδας.
Πως οι ουρανοί θ' ανοίξουν.
Και πάλι, Μάρτης θα φυτρώσει.
Όπως κι αν γίναμε, δεν έχει σημασία.
Τα πράγματα μεταξύ μας, σε πόσους ρυθμούς.
Ήθελαν να κουνιόμαστε. 
Οι φιγούρες μας και οι παρτενέρ.
Ατέρμονη μοιάζει η υπομονή για την κρυφή επιθυμία.
Μας μεθάει ο ρεμβασμός, ξυπνώντας θυμόμαστε.
Την καρδιά που θα ψάχνουμε στο περιθώριο.
"Είπες θα με βοηθάς πάντα"
Παρέα με άλλες deja vu ατάκες.
Αλίμονο, είναι όλα στο μυαλό.
Ίσως να 'ναι απλά λάθος μου.
Που τα σχεδίασα έτσι.
Μα δεν μπορώ να 'μαι κομμάτι ονείρου κανενός.
Μη μου κλαις.
Τα δάκρυα δεν πέφτουν στο χώμα.
Επάνω μου, σπάνε, κάνοντας με μίζερα δυνατό.
Λύκο.
Μη μου στενοχωριέσαι.
Μα δεν γίνεται να συμπληρώσω το κομμάτι σου.
Αν δεν το θες εσύ.
Αν δεν είμαι εγώ ολόκληρος.
Μια σκιά μ' ένα χέρι που γράφει.
Ακόμα.
Πως μπορώ να πω ότι θα επιστρέψω.
Δίχως να ψυχαναγκαστώ.
Ωστόσο, πες ότι θα σαι εντάξει.
Κι ας μην γυρίσω.
Αφού τώρα είναι η ώρα που
Φεύγω.


19/11/X.

Σήμερα το ταξίδι του ιστολογίου αυτού φτάνει στο τέλος του. Σ' ένα τέλος εποχής. Ναι, όσο άσχημο κι αν φαίνεται, η σεζόν κόβεται. Και δεν υπάρχει άλλη δικαολογία για τούτο, παρά εγώ ο ίδιος. Δε θέλω να συνεχίσω, τουλάχιστον έτσι όπως είναι τα πράγματα. Δε λέω ότι δε θα μπορούσα απλά να ανεβάζω παλιότερα κείμενά μου, μα δε θα αντιπροσώπευαν. Εμένα-τα αισθήματα που φτιάχνουν μια τόσο όμορφη θηλιά. Και το ότι τα διαβάζεις εσύ μου δίνει ακόμη αφορμές. Να φοβάμαι τον εαυτό μου. Μαζί με όλα κείνα που θα έρθουν. Θα συνεχίσω παρόλα αυτά, στα μικρά χαρτιά μου. Όταν γυρίσει ο καιρός, θα φανώ πάλι. Μετά τον εφιάλτη των Χριστουγέννων. Χωρίς να πω ποιάς χρονιάς.
Ας ρίξουμε την κουβέντα στην παρέα. Στους άλλους, που μας γλιτώνουν από το καταστρόφικο εγώ. Για όσους δεν το ξέρουν, υπάρχει ένα παιχνίδι με σφηνάκια, στο οποίο λες πως δεν έχεις κάνει κάτι ποτέ. Αλήθεια ή ψέματα, δεν έχει σημασία. Κι αν υπάρχει κάποιος στην παρέα που το 'χει κάνει, πίνει-πιάνοντας θέματα που δεν πάει εύκολα η γλώσσα. Παίζεται, με τον καθένα να προτείνει στη σειρά. Πριν τον τελευταίο γύρο λοιπόν, λέω πως
Δεν έχω φτάσει ποτέ στο μηδεν και ξαναρχίσει.
Έπειτα πίνω.
Χικ.
Είναι κι άλλα που θέλω να πω. Δεν προλαβαίνω σ' ένα τόσο δα κειμενάκι. Σας δίνω ένα τελευταίο κομμάτι. Θα συνεχίσω βέβαια να γράφω στις άλλες σελίδες( ifeed, ZineProject) μα εδώ, θα σκεφτώ σοβαρά να αναρτήσω κάτι.Κάτι που πάει να πει πως οι δρόμοι μας χωρίζουν, τώρα που οι λέξεις περνούν απ' τα μάτια σου.
Μέχρι να τα ξαναπούμε.

Breakthrough

12.11.10

Σκαστό απ' τη δουλειά, μαύρο μπουφάν και γεια σου.
Πιο έξω τα σύννεφα κουτουλάνε, να σου, με πιάνει η βροχή απ' το γιακά.
Γλιστράει πιο μέσα, μουσκεύει η διάθεση.
Deeper.
Πνευμονία γρυλίζει, στάλες που με ξεπλένουν.
Απ' τα προβλήματα που με τριγυρίζουν.
Την ιδέα της κάτω βόλτας αλλάζει η μπόρα.
Με μια ιδέα λύτρωσης.
Μια ιδέα είναι.
Είτε περπατάς γοργά, είτε όχι, πάλι μούσκεμα θα γίνεις.
Νεκρώνω τ' αυτιά μου με μουσική.
Μιας και μου λείπει μια μελωδία. 
Μια φωνή.
Σπίτι πάλι.
Βλέπω από μια σπιθαμή πετσέτας, τα ρούχα που αφήνω να στεγνώσουν.
Δαγκωνιά νηστικού στο μαξιλάρι, φετιχισμός της αϋπνίας.
Οι μάγκες με φωνάζουν Insomnia. 
Ο πόνος σταματάει το μεσημέρι, πηγαίνει για φαΐ.
Έπειτα γυρνά σαν τίποτα να μην άλλαξε.
Αμείλικτος στις υποχρεώσεις του.
Και είχα αρχίσει να το συνηθίζω.
Χωρίς αέρα.
Μη μου λες αηδίες, ξέρεις και συ πως πονάει.
Η επιστροφή στην πραγματικότητα, τόσες ονειροπολήσεις στα τέρματα του κόσμου.
Εκείνου που μένει κρυφός, οχυρωμένος μεταξύ μοναξιών. 
Πέφτεις με τα μούτρα ξαφνικά σε κάτι που δεν μπορεί να είναι παρά τσιμέντο.
Μιάμ, ρεαλισμός.
Κάνε όρεξη, οι άνθρωποι που χάνονται στα ραντεβού δε γίνονται αστέρια. 
Τ' αστέρια σου λένε ψέματα, εγώ απλά καμπυλώνω την αλήθεια.
Σχόλια και φιλικά μαχαίρια.
Μα ότι και να μου πεις δε βοηθά.
Συμπάθεια που με τρυπά.
Κρυφά κι οδυνηρά, σαν τελευταίο αδράχτι.
Χαμένος καπελάς που ξεφεύγει που και που.
Δεν είσαι εσύ το πρόβλημα, τόσο εγωιστικά.
Σαν το τηλέφωνο που δε χτυπά.
Χτυπά στο κεφάλι μου, νομίζω.
Από 'κει στους τοίχους, στα πατώματα βγάζω τα νεύρα μου.
Θα μου περάσει.
Θα στεγνώσει η διάθεση και πάμε ξανά.
Μα δε μπορείς ν' αμφισβητήσεις πως θα μου λείπει μια σκιά, ν' ακούω το περπάτημά της στον ύπνο μου, επάνω στο παρκέ.
Να μη χορταίνω να τη βλέπω.

Hiatus

6.11.10

Ο Τομ Ρόμπινς είπε πως η καμμένη ομελέτα του θετικιστή έχει το καλό πως είναι δίχρωμη. Θυμήσου, ποτέ βαρετή. Απίστευτο φαίνεται να το εκλαμβάνω μόνιμα μ' αυτό τον τρόπο. Σημαδεμένο κούτελο. Ως εκεί μ' έφτασε. Η κατάσταση, η άσχημη πλευρά της. Ας πούμε η καμμένη μεριά. Τι είχαμε, τι χάσαμε. Ξανά, βρίσκεται η αφορμή για το ένστικτο, οι λέξεις πλημμυρίζουν χαρτιά και μυαλά, δίχως σκοπό. Είναι τέχνη ή προσωπική ζωή μεταφρασμένη στ' ακαταλαβίστικα.Το γράψιμο αυτό. Αλαφρώνει την ψυχή, αλήθεια σου λέω. Ανοίγει η βαλβίδα, τα πάντα κυλούνε. Το εσωτερικό βλέπει τη χώρα των θαυμάτων, που δεν ανταπεξέρχεται στις μύχιες προσδοκίες. Απορώ, σε πόσους κόσμους πήγα κι έκλεισα την πάρτη μου. Συμπερασματικά, που πάνε οι σκέψεις που κάνεις, αφού δεν εκκολάπτονται. Για σένα μόνο τραγουδάνε τα βράδια, δε σ' αφήνουν ησυχία να βρεις. Γιατί ξεφεύγουν απ' το διάγραμμα της ζωής. Από αυτά που περιμένεις να έρθουν. Εκείνα που σου ζητάν να ολοκληρώσεις οι δικοί σου άνθρωποι. Επιθυμείς κι εσύ. Τόσες προσδοκίες. Προχωράνε οι σκέψεις σκυφτές, παράλληλα στα χρόνια. Με στόμφο διέπουν τη φιγούρα σου, μονάχα όταν πίνεις. Χαμογελάνε όπως θα έπρεπε να κάνουμε κι εμείς. Ευτυχισμένοι μ' αυτά που έχουμε. Μ' αυτά που έχουμε να δώσουμε. Αν δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Δεν πρέπει Κώστα, να πέσεις στα βαθιά, λέει η φωνούλα. Δεν πρέπει να τα σκατώσεις πάλι. Δεν πρέπει να τα παρατήσεις. Αποδέξου -αν και δε σ΄ αρέσει ο ντετερμινισμός- ότι είναι μέρες που "πρέπει". Στα κομμάτια, λέω. Το γράψιμο. Ίσως θα ήταν σωστό να εκφράζομαι, με λιγότερη ειρωνεία. Μα δεν ήθελα ποτέ να το βάλω κάτω. Όσο τώρα. Κανένας προπονητής δε θα ζητήσει time out, εκδότης που θα δώσει παράταση. Φοβάμαι τα deadlines μα χωρίς πάντα να καταλαβαίνω το λόγο, εδώ είμαι εγώ που πιέζω το άλλο μου μισό. Μήπως κι εξαφανιστώ. Εμφανιστώ αλλιώς, όπως δε με περίμενες. Δημιουργικά ανυπέρβλητος, βελτιώνω την κραυγή μου. Από ένα απλό πρωτογονισμό, σε κάτι επικοινωνιακό. Παραπάνω απ' αυτό, να σου παίρνει το κεφάλι. Ένα άλλο βλέμμα να στοιχειώνει τα μάτια σου. Στη θύμηση των άγλυκων λέξεων, που λίγο σ' αλλάζουν. Μα θέλω μόνο λίγο χρόνο, ν' ακουμπήσω τον τοίχο. Δεν τον έχω και αντίο, kit-kat.
Θα φωνάξω ή θα πεθάνω.
Σήματα καπνού, μακριά.
Γύρνα σπίτι.