Ας ρίξουμε την κουβέντα στην παρέα. Στους άλλους, που μας γλιτώνουν από το καταστρόφικο εγώ. Για όσους δεν το ξέρουν, υπάρχει ένα παιχνίδι με σφηνάκια, στο οποίο λες πως δεν έχεις κάνει κάτι ποτέ. Αλήθεια ή ψέματα, δεν έχει σημασία. Κι αν υπάρχει κάποιος στην παρέα που το 'χει κάνει, πίνει-πιάνοντας θέματα που δεν πάει εύκολα η γλώσσα. Παίζεται, με τον καθένα να προτείνει στη σειρά. Πριν τον τελευταίο γύρο λοιπόν, λέω πως
Δεν έχω φτάσει ποτέ στο μηδεν και ξαναρχίσει.
Έπειτα πίνω.
Χικ.
Είναι κι άλλα που θέλω να πω. Δεν προλαβαίνω σ' ένα τόσο δα κειμενάκι. Σας δίνω ένα τελευταίο κομμάτι. Θα συνεχίσω βέβαια να γράφω στις άλλες σελίδες( ifeed, ZineProject) μα εδώ, θα σκεφτώ σοβαρά να αναρτήσω κάτι.Κάτι που πάει να πει πως οι δρόμοι μας χωρίζουν, τώρα που οι λέξεις περνούν απ' τα μάτια σου.
Μέχρι να τα ξαναπούμε.
1 σχόλια:
Μεσα σ'ενα ξεχασμενο ντουλαπι ζωντανευουν καθε βραδυ τεσσερα αντικειμενα. Ενα μπουκαλι ουισκι , η θηκη του ,ενα παλιο κουτι παπουτσιων κι ενα μαυρο πιατο απροσδιοριστου χρησης. Το ντουλαπι βρισκεται στο σπιτι που μενω κι εχει κατι βδομαδες που ολο προσπαθω να τους ανοιξω συζητηση μπας και καταλαβω τι κανω κι εγω εκει μεσα κλειδωμενη. Δεν μου μιλανε ομως , φαινεται εχουν θυμωσει και , αληθεια , δεν καταλαβαινω γιατι. Ακουσα μονο κατι μισολογα για μια τρυπα στον τοιχο. Αν μπορεις να μας βοηθησεις...καπως... να συμφιλιωθουμε.. Γραψ' τους μια λεξη ή αν οχι , πιες ενα σφηνακι στην υγεια μας που σ'αγαπαμε κι ολο ξεχναμε.
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.