CutHM01

20.2.17

Τα δέντρα.
Κάτω στο τσιμέντο, κόβονται.
Τα δέντρα καίγονται.
Τα δέντρα.
Πέφτουν.
*
Κι αν σου τα πω όλα δυο φορές, θε να ξεχάσω κάτι.
Όταν θα σβήσει η φωτιά, θα καίει ακόμα η στάχτη.
Αυτό το απωθημένο μου, το γαμημένο άχτι.
Το κίνητρο μου έδωσε, μια μαχαιριά στην πλάτη.
*
Τα κάστρα.
Κάτω από τη Χάρη του Θεού, πολιορκούνται.
Τα κάστρα γκρεμίζονται.
Τα κάστρα.
Πέφτουν.
*
Με άλλοθι για το κουφάρι στο πατάρι.
Έχω κακά αστεία απόθεμα, γκριμάτσες Ντάνι Κάρει.
Κι αν έσπασε το ξίφος μου, κρατάω το θηκάρι.
Μαύρο παιδί του Θεριστή, τ’ αλεστικά θα πάρει.
*
Οι άνθρωποι.
Κάτω από περιστάσεις, αποχτηνώνονται.
Οι άνθρωποι σπάνε.
Οι άνθρωποι.
Πέφτουν.
*
Πίσω από πόρτες το κατάλαβα, η θραύση θα περάσει.
Κι αυτός ο ματαιόδοξος μπάσταρδος, μια μέρα θα γεράσει.
Κάποιος άντρας είπε: Αν δεν αλλάζουν οι άνθρωποι, εσύ άλλαξε στάση.
Κάποιος άλλος δε μίλησε: Με ώμους προς στο κακό, τράβηξε προς τη Χάση.
*
Τα άστρα.
Κάτω απ’ τα μάτια σου έλαμψαν.
Τα άστρα σβήνουνε.
Τα άστρα.
Πέφτουν.
*
Κι αν μου έμενε μια ευχή από τις τρεις, στο λύχνο.
Θα ήταν ότι αισθάνομαι, όσο μπορώ να δείχνω.
Οι μελλοθάνατοι θα ζήσουνε, στους λέοντες με ρίχνω.
Δε μένει αγάπη μήτε ουρλιαχτό, στα γράμματα το ίχνος.
*
Τα πουλιά.
Κάτω απ’ τα σύννεφα ροκανίζουν τον παράδεισο.
Τα πουλιά, θα κινήσουν για το Νότο.
Τα πουλιά.
Πετούν.
Δεν πέφτουν.
*
Κι αν τίποτα δεν μπόρεσα να πω,  θα πω πως είναι αστείο μα
Ο Κρεμασμένος τραγουδά πριν το ικρίωμα.
Τα λάθη πότισα μελάνη κι αυτά γινήκαν βίωμα.
Σαν φύγαν όλοι για το Νότο, μάθε ν’ ανοίγεις στο κρύο τα
Φτερά.