Breakthrough

12.11.10

Σκαστό απ' τη δουλειά, μαύρο μπουφάν και γεια σου.
Πιο έξω τα σύννεφα κουτουλάνε, να σου, με πιάνει η βροχή απ' το γιακά.
Γλιστράει πιο μέσα, μουσκεύει η διάθεση.
Deeper.
Πνευμονία γρυλίζει, στάλες που με ξεπλένουν.
Απ' τα προβλήματα που με τριγυρίζουν.
Την ιδέα της κάτω βόλτας αλλάζει η μπόρα.
Με μια ιδέα λύτρωσης.
Μια ιδέα είναι.
Είτε περπατάς γοργά, είτε όχι, πάλι μούσκεμα θα γίνεις.
Νεκρώνω τ' αυτιά μου με μουσική.
Μιας και μου λείπει μια μελωδία. 
Μια φωνή.
Σπίτι πάλι.
Βλέπω από μια σπιθαμή πετσέτας, τα ρούχα που αφήνω να στεγνώσουν.
Δαγκωνιά νηστικού στο μαξιλάρι, φετιχισμός της αϋπνίας.
Οι μάγκες με φωνάζουν Insomnia. 
Ο πόνος σταματάει το μεσημέρι, πηγαίνει για φαΐ.
Έπειτα γυρνά σαν τίποτα να μην άλλαξε.
Αμείλικτος στις υποχρεώσεις του.
Και είχα αρχίσει να το συνηθίζω.
Χωρίς αέρα.
Μη μου λες αηδίες, ξέρεις και συ πως πονάει.
Η επιστροφή στην πραγματικότητα, τόσες ονειροπολήσεις στα τέρματα του κόσμου.
Εκείνου που μένει κρυφός, οχυρωμένος μεταξύ μοναξιών. 
Πέφτεις με τα μούτρα ξαφνικά σε κάτι που δεν μπορεί να είναι παρά τσιμέντο.
Μιάμ, ρεαλισμός.
Κάνε όρεξη, οι άνθρωποι που χάνονται στα ραντεβού δε γίνονται αστέρια. 
Τ' αστέρια σου λένε ψέματα, εγώ απλά καμπυλώνω την αλήθεια.
Σχόλια και φιλικά μαχαίρια.
Μα ότι και να μου πεις δε βοηθά.
Συμπάθεια που με τρυπά.
Κρυφά κι οδυνηρά, σαν τελευταίο αδράχτι.
Χαμένος καπελάς που ξεφεύγει που και που.
Δεν είσαι εσύ το πρόβλημα, τόσο εγωιστικά.
Σαν το τηλέφωνο που δε χτυπά.
Χτυπά στο κεφάλι μου, νομίζω.
Από 'κει στους τοίχους, στα πατώματα βγάζω τα νεύρα μου.
Θα μου περάσει.
Θα στεγνώσει η διάθεση και πάμε ξανά.
Μα δε μπορείς ν' αμφισβητήσεις πως θα μου λείπει μια σκιά, ν' ακούω το περπάτημά της στον ύπνο μου, επάνω στο παρκέ.
Να μη χορταίνω να τη βλέπω.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.