Hiatus

6.11.10

Ο Τομ Ρόμπινς είπε πως η καμμένη ομελέτα του θετικιστή έχει το καλό πως είναι δίχρωμη. Θυμήσου, ποτέ βαρετή. Απίστευτο φαίνεται να το εκλαμβάνω μόνιμα μ' αυτό τον τρόπο. Σημαδεμένο κούτελο. Ως εκεί μ' έφτασε. Η κατάσταση, η άσχημη πλευρά της. Ας πούμε η καμμένη μεριά. Τι είχαμε, τι χάσαμε. Ξανά, βρίσκεται η αφορμή για το ένστικτο, οι λέξεις πλημμυρίζουν χαρτιά και μυαλά, δίχως σκοπό. Είναι τέχνη ή προσωπική ζωή μεταφρασμένη στ' ακαταλαβίστικα.Το γράψιμο αυτό. Αλαφρώνει την ψυχή, αλήθεια σου λέω. Ανοίγει η βαλβίδα, τα πάντα κυλούνε. Το εσωτερικό βλέπει τη χώρα των θαυμάτων, που δεν ανταπεξέρχεται στις μύχιες προσδοκίες. Απορώ, σε πόσους κόσμους πήγα κι έκλεισα την πάρτη μου. Συμπερασματικά, που πάνε οι σκέψεις που κάνεις, αφού δεν εκκολάπτονται. Για σένα μόνο τραγουδάνε τα βράδια, δε σ' αφήνουν ησυχία να βρεις. Γιατί ξεφεύγουν απ' το διάγραμμα της ζωής. Από αυτά που περιμένεις να έρθουν. Εκείνα που σου ζητάν να ολοκληρώσεις οι δικοί σου άνθρωποι. Επιθυμείς κι εσύ. Τόσες προσδοκίες. Προχωράνε οι σκέψεις σκυφτές, παράλληλα στα χρόνια. Με στόμφο διέπουν τη φιγούρα σου, μονάχα όταν πίνεις. Χαμογελάνε όπως θα έπρεπε να κάνουμε κι εμείς. Ευτυχισμένοι μ' αυτά που έχουμε. Μ' αυτά που έχουμε να δώσουμε. Αν δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Δεν πρέπει Κώστα, να πέσεις στα βαθιά, λέει η φωνούλα. Δεν πρέπει να τα σκατώσεις πάλι. Δεν πρέπει να τα παρατήσεις. Αποδέξου -αν και δε σ΄ αρέσει ο ντετερμινισμός- ότι είναι μέρες που "πρέπει". Στα κομμάτια, λέω. Το γράψιμο. Ίσως θα ήταν σωστό να εκφράζομαι, με λιγότερη ειρωνεία. Μα δεν ήθελα ποτέ να το βάλω κάτω. Όσο τώρα. Κανένας προπονητής δε θα ζητήσει time out, εκδότης που θα δώσει παράταση. Φοβάμαι τα deadlines μα χωρίς πάντα να καταλαβαίνω το λόγο, εδώ είμαι εγώ που πιέζω το άλλο μου μισό. Μήπως κι εξαφανιστώ. Εμφανιστώ αλλιώς, όπως δε με περίμενες. Δημιουργικά ανυπέρβλητος, βελτιώνω την κραυγή μου. Από ένα απλό πρωτογονισμό, σε κάτι επικοινωνιακό. Παραπάνω απ' αυτό, να σου παίρνει το κεφάλι. Ένα άλλο βλέμμα να στοιχειώνει τα μάτια σου. Στη θύμηση των άγλυκων λέξεων, που λίγο σ' αλλάζουν. Μα θέλω μόνο λίγο χρόνο, ν' ακουμπήσω τον τοίχο. Δεν τον έχω και αντίο, kit-kat.
Θα φωνάξω ή θα πεθάνω.
Σήματα καπνού, μακριά.
Γύρνα σπίτι.

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.