Moody

27.8.10

Μέρες που πέρασαν, τις νιώθω. Σαν να μη στέγνωσαν ακόμη, αυτές οι δροσοσταλίδες πάνω μου. Καθρεφτίζοντας πρόσωπα και ήχους. Τις φέρνω στο νου μου κάθε τόσο, μα δεν αλλάζει τ' ότι παρήλθαν. Ναι, δεσποινίδες- κυρίες,κύριοι. Φτάνουν πλέον τα καρέ που ο πρωταγωνιστής μαζεύει τη βαλίτσα του. Μιας και είναι ανάγκη να πάρουμε δρόμο και να επιστρέψουμε, καθείς στη ρουτίνα του. Ενώ ο Σεπτέμβρης τεντώνεται χαμογελαστός, λες και συννεφιά του μοιάζουμε. Έτσι που αποχαιρετιόμαστε.
Κοιταζόμαστε.
"Δε θα μας ξεφύγεις απατεώνα!" Μια φωνή απ' τη γωνία. Ουρλιάζουν οι μέρες που έρχονται, χαλώντας τη ζαχαρένια. Σαφώς και δεν μπορώ να τ' αποφύγω. Αφού ένα νευριασμένο ημερολόγιο καταβρόχθισε τους αριθμούς. Πάνε, στο άψε-σβήσε οι μικρές οάσεις. Προφανώς, τσαντίστηκε μαζί μου, επειδή δε μ' ένοιαζε καθόλου. Ούτε καν τι μέρα είναι. Μόνο οι παρέες : χαμένοι στο διάστημα, μωρό μου. Και το πρωί, αργά ξυπνάω. Μεταξύ σοβαρού κι αστείου κρύβονταν τα δάκρυα. Όμως τα πάταγαν. Αυτά τα γέλια. Γάργαρα. Σα να μην είχαν τελειωμό, γέμιζε η ψυχή μου.
Τώρα, πότε ξανά; Μη μου θυμίζεις. Φθινοπωρινό πρελούδιο και μια νότα ψύχρα. Καρδιές θα κρατηθούν ζεστές- με αναστεναγμούς. Πώς να γίνει αλλιώς. Κάπου είναι το καλοκαίρι και θέλει να ξανάρθει. Αυτά σκέφτομαι καθώς το τοπίο του τρένου αλλάζει. Μέχρι που βραδιάζει. Άφιξη κι ένα μουγκό μέσο με πάει σπίτι. Να μιλάμε, ας είσαι μακριά. Αδειάζω το μυαλό, με όσα έχω να κάνω. Αύριο, μεθαύριο. Σβήνουν οι εικόνες. Μα όταν ξεκλειδώνω, έρχεται μια αναλαμπή.
Και νιώθω λίγο μόνος.

Ez mode.

20.8.10

Είναι λογικό να μην κατάλαβες. Τι ήθελα να πω, πιο κάτω. Καθώς η ωμή σκέψη,είναι εύκολη με μια ματιά μου στις ανήλιαγες σελίδες , το δίχως άλλο, στενός κορσές για οποιονδήποτε διαβάζει τώρα τούτες τις αράδες.Κάθε αρχή και δύσκολη, σαφώς. Μα θα ήθελα να το κάνω λιγότερο συγκεχυμένο για όλους σας. Ίσως και για μένα.Γρήγορα δεν ψυχολογείς τη γραφή, ούτε πιάνεις το ρυθμό της έκφρασης του εκάστοτε συγγραφέα. Είτε στα λογοτεχνικά, είτε μιλάμε για λεφτά. Αποδεκτό και εκλεπτυσμένο εάν ήμουν φιγούρα σε πρωτοσέλιδο. Όμως εδώ, απαιτείται περισσότερη όρεξη. Υπομονή, εάν επιτρέπετε. Στα προηγούμενα έρχεται να κολλήσει το τρυπάκι της συνέχειας και ακόλουθα της συνοχής των εννοιών στο μυαλό σου. Των εννοιών που θέλει ο τύπος πίσω απ' το κείμενο να ακολουθήσεις. Γι' αυτό και ένα τυχαίο απόσπασμα Tolkien θα ήταν αυτοκτονικά βαρετό εάν έλειπε προηγούμενη εμπειρία. Έτσι, ο χώρος αυτός θα λειτουργεί ως " εβδομαδιαία στήλη" Αφού δεν αρκεί να ανοίξω απλά το κουτάκι της φαντασίας. Μπερδεμένοι διάλογοι μυαλού, που δύσκολα θα σ' έπειθαν. Θα προσπαθήσω να γεφυρώσω την απόσταση, να γίνει λίγο πιο βατό, στο μάτι του αναγνώστη, το κάθε κείμενο.
Ας πάρουμε λοιπόν, το "Intro #2", σαν δική μου εισαγωγή, σαν σελίδα ημερολογίου. Ενώ αυτή θα ήταν, η επεξήγησή του. Τέλος, μια λεπτομέρεια: το εβδομαδιαίο update θα γίνεται κάθε Παρασκευή, μάλλον απογευματινές ώρες.
Άλλη μια φορά, κάπως πιο απλά.
Καλώς ήρθατε.
 

Intro # 2

18.8.10

Μα είναι τόσο δύσκολο τελικά να γράψω δίχως ιδρωμένο άγχος, αυτά που αβίαστα βγαίνουν στο χαρτί. Σε μια οθόνη, πόσο μου μοιάζει, μ' απρόσωπο πιστόλι. Μια σκέψη πέφτει πάνω σ' άλλη: κατρακυλούν, ψάχνοντας το τέλειο αποτέλεσμα. Ποιο αποτέλεσμα, σκισμένες σελίδες. Ποια η γοητεία, μόνιμα ν' αποφεύγω τα στυλιζαρισμένα νύχια, κλεισμένος. Σε ζάρι περιμένοντας, το έξι του Γκρινιάρη. Αφού θα κοπούν τα γούστα, όταν πια σε πάρουνε τα χρόνια. Θα μου πεις "ως τότε" και μπλα-μπλα, αξιοθαύμαστος ο συμβιβασμός. Μα δίχως δοκιμή δε μαγειρεύεις, καν αποτυχία. Ακρυλικές γραμματοσειρές και συρμάτινα πλαίσια, έχουν μια άλλη διάθεση, πέρα απ' τα χωράφια μου. Είναι ωστόσο, μια πρόκληση. Σ' έναν επεκτατικό καταιονισμό πληροφοριών, την κάθε στιγμή, είναι μια βόμβα. Και πάνω της χαράζω, απόκοσμο χαμόγελο. Μια βόμβα που μονάχα ταξίδια κάνει. Ως το πουθενά και πίσω πάλι. Καθώς ,αλίμονο, έχω αμέτρητα στο νου, μπερδεύονται και βήχω. Σοβαρότητα. Για το εγχείρημα, το προϊόν. Κι αν οι λέξεις δεν έφταναν αγκομαχώντας όλα θα 'μεναν σ' αυτό τον άδειο τόπο.
Στο περίπου.
Όμως, κοίτα: είμαι ακόμη εδώ. 
Ένα καλωσόρισμα, χωρίς πυροτεχνήματα.
Ως την επόμενη φορά.