Sickof

Επανάληψη χρειάζεται, σε κάθε τι που σου γράφω. Γίνομαι ακατανόητος δίχως να θέλω, με σκέψεις ωμές. Συγκεχυμένες. Και όσο περνά ο καιρός είναι δυσκολότερο να τις κάνω ζάφτι. Σαν να μην ήταν η τυχερή μέρα, τελικά. Μοιάζω με γέρο που ψελλίζει ακατάληπτα. Συγχωρέστε με. Στο δρόμο της δημιουργικότητας δεν μπορώ να κοιτάζω μόνιμα το κοινό, ως άλλος Ray Charles. Δειλινά που με εκφράζουν κυνηγώ, προσηλωμένος κι απρόσιτος. Έτσι πορεύομαι, έτσι υπάρχω. Άσχετα με το αν καταφέρνω να σκαρώσω κάποιο τρικ, ώστε να διώξω τη στενοχώρια. Δεν ξέρω αν όλα αυτά στηρίζονται κάπου. Τυφλός άνευ αυλαίας- όσοι θλίβω χειροκροτούν. Σ' αυτό το μικρό θέατρο του παραλόγου. Ανέκαθεν δε μου άρεσαν οι κάθετες σχέσεις. Ας γίνουμε ξεκάθαροι. Θέτοντας σα βάση το ότι οι καταστάσεις που ζούμε διαφέρουν απ' τη σκοπιά του καθενός. Θέμα γούστου, λοιπόν. Γεύσεις, όπως είπα. Τόσο σχιζοειδικά διακλαδίζονται τα μυαλά των ανθρώπων γύρω. Πρόσωπα στο μετρό που δε θα ξαναδώ. Το μόνο που προσπαθώ, μη χάσω την αντανάκλασή μου, χαμένος στο συφερτό. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί γίνομαι κολλιτσίδα στις ιδέες μου. Ενθουσιάζομαι, ας βρίσκονται σε νεογυλό στάδιο. Αφού ποζάρουν όμορφες για μένα- αυτό αρκεί για τον ενστικτώδη εγωισμό. Primitive. Λέξη που σου φέρνει στο νου εικόνες ιθαγενών που χορεύουν στις φλόγες. Και καίγονται, κανένας θεός δε βοηθάει. Τον ιδιοκτήτη της απεραντοσύνης, που μόνο εκείνος βλέπει. Ο Μπλέικ τα λιβάδια, ο Πόε τα φαντάσματα. Με το ίδιο αίσθημα, κρατιέμαι ενώ πέφτω. Δύστροπο να μοιραστείς κάτι που 'ναι προσωπικό.
Δε θα 'ταν παρ' όλα αυτά άδικος κόπος, να δοκιμάσεις ν' ακολουθήσεις με το δικό σου τρόπο, τα ψίχουλα του παραλογισμού μου. Έναυσμα σου δίνω, από φαιδρές γραμμές. Ζωγράφισε, με το δικό σου κατακλυσμό. Όταν κλειδώνεσαι στο μπάνιο. Όσο κι αν χτυπήσω, η πόρτα δεν ανοίγει. Κέλυφος σκληρό-πόσο τους σιχαίνεσαι καμιά φορά. Να σε προσεγγίσω παραφυσικά; Μα έχω μόνο ένα χέρι που γράφει ετούτο το σημείωμα που μπαίνει απ' τη σχισμή. Είμαστε τόσο μακριά, ρολόγια που κοιτιούνται στην κούφια πόλη. Ενδιάμεσα βήματα, κτίρια κι αριθμοί. Μακάρι να μπορούσα να σου δείξω τι αντικρίζω με κλειστά μάτια. Ανούσιο. Θα μου πεις, τ' αστέρια δε σημαίνουν το ίδιο για τον καθένα. Κι εφόσον δε μπορώ να φιξάρω τη διάθεσή σου, τότε μάλλον ερασιτεχνικά. Θα σε πάω αλλού. Γιατί εδώ δε θα τη βγάλουμε. Όχι μ' αυτές τις σακούλες στα μάτια. 

Ξαπλώνω κοιτώντας το ταβάνι.

Ταχυπαλμίες, άσχημο hangover.

Αχ, πόσο θα 'θελα ένα καφέ.