Sad Radio

Η κοπέλα είχε βολευτεί στο καθιστικό. Δανεισμένο και Μπλε, ποτάμι δακρύων έκρυβε μέσα της. Σνιφ, και δεν καθάρισες κρεμμύδια. Την ώρα που προσπαθείς να βάλεις τη ζωή σου σε μια θέση, απελπισία γιατί σε πιάνει. Ποιος ο λόγος, λεν’ όλοι τριγύρω, τόση απαισιοδοξία. Με ένα πρόσωπο, αντανάκλαση αστεριών σε λιμάνι. Θλιμμένο μου πρόσωπο. Τόσο καλλιτεχνικό. Ή μάλλον, ας μην το θέσουμε έτσι. Ως art πουριτανοί σε πολύχρωμα κλουβιά λογικής. Απλά, ένα δροσερό αεράκι το πρωί και το τσιγάρο τρεμοσβήνει. Θα έκανα οτιδήποτε για ένα γελάκι. Μην με κοιτάζεις έτσι, καλή μου.

Ξέρω ότι θα άξιζα να κλειστώ και να βάλω τα δυνατά μου, σκίζοντας τη μούχρωμη σελίδα που πάω να βγάλω. Ασυναίσθητα. Να γράψω κάτι ανεβαστικό  χωρίς κλισέ που δεν εγκρίνουν βίτσια. Ελπίδες σα σπουργίτια. Ας είναι από στάχτη οι μικρές δημιουργίες. Δαύτες και άλλες τόσες που κοιμούνται στο ντουλάπι. Δεν αλλάζει το καύσιμο τους, μονάχα η έμπνευση. Πώς να το εκφράσω αλλιώς : το ερέθισμα. Έτσι, άμα έχεις ένα ωράριο που μοιάζει με βηματοδότη, σπάνια περίπτωση να περάσει απ’ το νου σου το μικρό σπίτι στο λιβάδι, μετά τα μεσάνυχτα. Break και τα νεύρα κουρέλια. Να γράψω κάτι που να μην αφήνει την αίσθηση παυσίπονου μ’ άδειο στομάχι. Θα το προσπαθήσω, καθισμένος απέναντι απ’ το κορίτσι, που μένει εκεί.

Διότι, είχα μια περίεργη αίσθηση. Πως μοιάζουμε κατά ένα τρόπο. Σα να ψάχνουμε την ίδια γεύση της ζωής, έστω κι αν ξεχνιόμαστε μπροστά στο ψυγείο. Είχαμε την ίδια φωνή στα όνειρα. Τέλος πάντων. Θεατρικά θα έφτιαχνα ένα μπουμπούκι που θ’ άνοιγε κάθε πότε ετοιμαζόσουν, τα κλάματα να βάλεις. Ισορροπώντας τις μαύρες μου με την ψεύτικη χαρά που υμνείται απ’ τις διαφημίσεις. Και τα πλήθη στεκόντουσαν, έκθαμβα. Ενώ η μαυρίλα απλώς τους γύριζε την πλάτη. Γίνε και συ, μάζα ή αντικοινωνικός. Μην προβληματίζεσαι, δικό μου είναι το θέμα. Ας είναι δύσκολη διάθεση, θα το ξεπεράσω. Εξηγώντας πρώτα τη μεριά της κοπέλας. Γιατί πάει καιρός από τότε που είχαμε να μιλήσουμε. Ψυχή μου.

Όμως το διάλειμμα τελείωσε.

Πριν αποσώσω τα λόγια μου.

Διάολε, πίσω στη δουλειά.