Papermind

Αδιεξοδικός, καταλήγω και πάλι στα γνωστά λημέρια. Αφού φορτώσω της κάθε μέρας νεύρα. Κλείνομαι λιγάκι. Χωρίς να μιλάω. Πιστέψτε με, δεν μου είναι δύσκολο να εκφραστώ, παρά να βρω κάποιον που ακούει. Αληθινά, όχι απλά να νεύει. Με ύφος που χορεύει, αδύνατο πλήθος επαφών μου να περάσει το επιφανειακό επίπεδο. Δεν αναφέρομαι σ' αμηχανία μα σε κατηγορίες : οι φίλοι της δουλειάς, παλιοί συμμαθητές και δε συμμαζεύεται. Γνωριμίες που εξυπηρετούν συμφέροντα, δεν έχουν περισσότερη αξία από τους γνωστούς. Μονάχα χρησιμότητα. Κατά πως απαιτεί η εποχή. Ωστόσο, δεν μπορώ παντοτινά να έχω τη λαθεμένη εικόνα : πως είμαι το κέντρο του κόσμου. Ούτε για αυτοπεποίθηση. Θέλω μια πλάτη ν' ακουμπήσω, να σταθώ. Ευτυχώς συνάντησα ανθρώπους, μοιράστηκα στιγμές οι οποίες μας δένουν.Αλίμονο αν δεν τους εμπιστευόμουν. Δε λέγονται όλα όμως απ' το τηλέφωνο, μάγκα. Κακά τα ψέματα, για τον καθένα μας τα προσωπικά προβλήματα μοιάζουν και πιο σημαντικά. Σύννεφο που βροντά και βρέχει ατομικά. Μ΄ αυτά και μ' αυτά, βλέπεις τις κρίσεις στο πρωινό καθρέφτισμα, σου χαμογελάνε.
Αν μονάχα άλλαζε το σύμπαν, ένα μικρό κομμάτι του. Το χρώμα της μελάνης. Από τη μεριά των ματιών πέρα απ' το ζευγάρι που κουβαλώ. Στάλες ρομαντισμού στα γρανάζια σου, μοιάζει ζάχαρη σε noir καφέ. Στάλες, βουβά δάκρυα τόσο με πίκραναν. Γιατί θα σου φαίνονταν περίεργο να γνωριστούμε απ' την αρχή; Θα 'ριχνες ένα απρόσεκτο βλέμμα και γω θα απαντούσα. Τυχαία η πλατεία. Με ξέρεις, αναμφίβολα. Κρατώ, όπως και συ, μια σκιά πίσω απ' την πλάτη. Αμέτρητες σκιές γύρω. Μπορεί να μην είχαμε την ευκαιρία του μιλητού με τρεμάμενα χείλη που λεν αλήθειες. Ναι ίσως να 'ταν λόγια αδειανά. Αφού ξέραμε κι οι δυο το σενάριο. Μα δε θέλω η ζωή να ρολάρει σαν ταινία.
Υπάρχει βέβαια, ακόμη μια άποψη. Πως φταίει ο πεσιμισμός. Όλα είναι στο μυαλό, φαντάζει χαρτί γεμάτο μουντζούρες. Λέξεις που μετάνιωσα, άλλες δεν πρόλαβα να πω. Όνειρα και σκηνικά έστησα, κρυφά πριν συστηθώ. Μα θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή. Αφήστε το στην άκρη.

Αύριο θα 'ναι καλύτερα.

Αύριο θα 'μαι καλύτερα.