Δώσε μου λίγη από αυτή την αγάπη που έχεις, στο
πακέτο απ’ τα τσιγάρα σου.
Κι ύστερα άσε με σα φωτοβολίδα στο τυφλό, αφιλόξενο
κενό.
Στη σκέψη σου, Προμηθέας κι Εωσφόρος.
Θα φτάνω σε άγνωστα βάθη, βρίσκοντας νέες λέξεις.
Έτσι, θα σ αγαπάω πιο πολύ.
Κοίτα.
Τα τέρατά μας παίζουν ήσυχα στο Σκοτάδι.
Εμπιστεύσου με, έχω το χάρτη Του στην πλάτη μου.
Χαραγμένο, σαν τον πιο όμορφο ήλιο που βγαίνει στα
μάτια σου.
Από την άγρια, αδάμαστη θάλασσα.
Όπως οι ξέμπαρκοι χαζεύουν τις καραβέλες, σε θωρώ.
Πίνοντας το κάτι τι τους.
Ζούμε σε πόλεις που δε θα δεις ποτέ σε ονείρωξη.
Με σώματα μικρά από πλαστικό.
Που θέλουν, μα δε μπορούν πια να κρυφτούν.
Από τον Όργουελ και τη ραδιενέργεια.
Μα, νιώθω τις φλέβες μου, ρίζες αρχέγονες να με
τραβούν σε σένα.
Στο μύχιο χαμόγελό σου.
Σ’ έχω μέσα μου: μια όμορφη κοπέλα στο μουσικό
κουτί.
Η άγρια φύση σου λειαίνει τις αιχμηρές άκρες.
Τον τραυματικό εαυτό.
Πλευρές του Παλιανθρώπου.
Σ’ έχω μέσα μου, ακούω τη μελωδία.
Δώσε μου λίγη απ’ την αγάπη που σκοτώνει τη χολέρα.
Κι έπειτα άσε με να φωτίσω.
Σα σινεμά στην Αλεξάνδρεια, κοντά στο σταθμό των
τρένων.
Με μάτια ορθάνοιχτα, κοιτιόμαστε.
Ως που απ’ το μπαλκόνι φυσά.
Ούριος άνεμος, πανιά που εγκυμονούνε ταξίδια.
Μέχρι εκεί που τα κύματα χύνονται.
Μέχρι το μουσικό κουτί μου να πάψει να γρυλίζει.
Η αλαβάστρινη κοπέλα θα χορεύει.
Εμπρός.
Νίνα, Πίντα, Σάντα Μαρία.
Δώσε μου λίγη
απ’ την αγάπη που γλυκαίνει το σύμπαν.
Κι όσες φορές γκρεμιστώ, χαθώ στα κύματα.
Πάντα θα χτίζομαι ψηλότερα, με κεραυνούς στους ώμους.
Ίσα να φτάνω στο παραθύρι και να φιλώ το χέρι σου.
Έτσι θα σ’ αγαπώ.
