Εμπρός.
Κάνε το
κομμάτι σου και φύγε.
Πάρε όσα σου
χρώσταγα, όσα ήταν δικαιωματικά δικά σου.
Πάρε ότι
μπορείς.
Μα ποτέ
τυχόν μη δώσεις.
Όσοι δίνουν,
καταλήγουν άδειοι στο περιθώριο.
Σα φιλιά
Παραφρόνων.
-
Άντε.
Μην αργείς
και ζήσε παραπέρα.
Κλείσου σ’
ένα άσχημο διαμέρισμα με τον όμορφο εαυτό σου.
Βγες δίχως
αύριο με αγνώστους και κοίτα τ’ αστέρια.
Μα μην
τολμήσεις να σκεφτείς.
Αυτοί που
σκέφτονται πεθαίνουν κάθε μέρα.
Κι όλο
κλαίνε.
-
Τι
κρατιέσαι.
Έχεις δρόμο
δικό σου - τόσες ειλικρινείς φιλοδοξίες.
Τα όνειρα
τεράστια κι οι άνθρωποι τόσο μικροί.
Δεν μπορείς
να κάνεις κι αλλιώς.
Πρόσεξε
ωστόσο, τα όνειρα δε μοιράζονται.
Όσοι κάνουν
το λάθος, μιλούν με γρίφους, ακατάληπτα.
Μια λύπη πιο
βαθιά απ’ τη θάλασσα.
-
Ακόμα εδώ?
Ίσως κι
αυτές οι γραμμές σε βλάπτουν.
Μιας και
λόγια κάποιου άλλου είναι, κάποιου που δεν τον ξέρεις.
Η σκέψη να
δεις απ’ τη ματιά του άλλου, πόσο ανόητη.
Πες πως κάποιος κάποτε σκέφτηκε τη θέση τη
δικιά σου.
Κι αυτός
χαμένος πάει.
-
Βίρα τη
σημαία σου.
Σε όμορφα
νερά που θα ‘ναι πάντα δικά σου.
Σαν το
χαμόγελο και την καρδιά σου.
Ποτέ μην τη
δώσεις.
Εκείνοι που
σφάλουν, χίμαιρες κυνηγούν.
Γυμνοί και
κρύοι ταξιδεύουν κάτω απ’ το Σέλας.
Γυρεύοντας
το πιο όμορφο ξημέρωμα.
