Έχω βάρδια.
Πάλι.
Καπνός η ματιά μου, φεύγει απ το παράθυρο.
Τόσο μακριά.
Η γλυκιά λιακάδα γκριζάρει.
Και κάτω απ' την ξάστερη νύχτα.
Ανάβουν προβολείς κι όλοι πάμε παρακάτω.
Γι άλλη μια φορά.
Κτήρια, αυτοκίνητα, άνθρωποι στη θάλασσα.
Χαμένα.
Τιτάνικος και η φάτσα μου.
Πάνω σε παγόβουνα, βλέπουμε ορίζοντα.
Ζαχαρώνω μ' ένα απ' τα φωτάκια.
Λέω πως είσαι εσύ.
Έτσι παρηγοριέμαι.
Έτσι αναπνέω.
Λέω πως με σκέφτεσαι.
Πως δεν κοιμάσαι βράδυ.
Μονάχα όταν σπάει το πρωί.
Πέφτουμε, δυο κούτσουρα, τόσο γλυκά για νάνι.
Φαίνεται παράλογο.
Ένα μικρό φως ανάμεσα σ' όλα τ' άλλα.
Να ψιθυρίζει τόσα.
Πιότερα από κεραίες και πομπόυς, που παρακολουθείτε.
Ν' αλλάζει τόσο εύκολα.
Διάθεση σε μένα.
Μια κουβέντα άπιαστη στο αυτί.
Συνομιλία φαντασμάτων μπροστά στο Lazarus.
Τσιτ-τσατ.
Όχι πατ-πατ.
Έπειτα γελάω σα βλάκας.
Με δυο βολβούς να εστιάζουνε στο φως του διαδρόμου.
Ξανά.
Στόματα μιλούν ασπρόμαυρα.
Ακούγοντας παράσιτα.
Λένε πως έτσι πάει.
Νομίζουν τάχα με πληγώνει.
Μα το ρολόι μου χτυπάει.
Κι η βάρδια τελειώνει.
