Σαν χαρταετός πετάω.
Πάνω απ' το σύμπαν.
Έχω για φίλους δυό μπαλόνια κι ένα γύπα.
Δε μείναν πια κανόνες.
Μέρες άγλυκες, γκρινιάρες και λεχώνες.
#
#
Μια σιωπή που σπάω.
Μικρού μήκους ταινία.
Σ' ένα κεφάλι που 'χει φάει η αγωνία.
Άκεφο χαμόγελο.
Λέει πως ότι ζω δεν είναι ανώφελο.
#
#
Τ' αστέρια δε μετράω.
Μιας και δεν παίζει λογική.
Μένω μόνιμα σέκος και συ πάντα εκεί.
Να με κοιτάζεις.
Κι αφού δε βγάζεις ότι λέω, με διαβάζεις.
#
#
Από ψηλά κοιτάω.
Πύργους και μιναρέδες, πως μοιάζουν ξένα.
Χωρίς εσένα.
Βλέπω τα μέρη της βροντής και σύννεφα σκισμένα.
Χωρίς εσένα.
#
Πάω.
Ενώ ελάχιστα κοιτάω.
Πού τελικά θα βγει.
Κι αν όντως άξιζε το κρύο αυτή η διαδρομή.
Μα όταν η αγκαλιά σου ανοίγει.
Είναι σα να μαι ήδη.
Στον Παράδεισο.
Μπορεί απ' έξω και σπασμένος.
Μα νιώθω τόσο ευτυχισμένος.
#
Βλέπω τα μέρη της βροντής και σύννεφα σκισμένα.
Χωρίς εσένα.
#
Πάω.
Ενώ ελάχιστα κοιτάω.
Πού τελικά θα βγει.
Κι αν όντως άξιζε το κρύο αυτή η διαδρομή.
Μα όταν η αγκαλιά σου ανοίγει.
Είναι σα να μαι ήδη.
Στον Παράδεισο.
Μπορεί απ' έξω και σπασμένος.
Μα νιώθω τόσο ευτυχισμένος.
#
