Back To Business

"Αγάπη μου, γύρισα." Ο δικός σου επιστρέφει, κλείνει την πόρτα μαλακά. Λουλούδια και γλυκά, μήπως γεμίσει η καρδιά. Το κενό της, το αισθησιακό. Περίμενε τις ανεκπλήρωτες ώρες που το σκέφτηκες παραπάνω. Ρέμβασες τις πλευρές της. Της σελίδας που γυμνώνεται δημόσια έξω από τα σκοτάδια και τα τετράδια που μασουλά η σκόνη. Τα 'χες καλά στο νου σου.  Τα τέρατα, τα φαντάσματα από το παρελθόν. Μνήμες άγχους και άργησες να επιστρέψεις στο παλιό σου χούι. Αν και ο καθένας είχε το χρόνο του, ο ίδιος καθένας ήταν που ξενέρωσε με το φευγιό σου. Και τι να πει αυτό. Αφού εσύ, εγωιστικά, είχες τις ώρες που ήθελες. Ανοίγοντας το σπίτι ένα χρόνο μετά, περιμένεις να τη βρεις να μελαγχολεί. Κρακ. Το μαχαίρι στο κούτελο του ρομαντικού αγοριού. Κουζινομάχαιρο με ξύλινη λαβή. Πάρτον κάτω. "Α να χαθείς, βλάκα." Η κοπέλα που την έλεγαν σελίδα, περπάτησε και πήρε τα σοκολατάκια, έβαλε τα λουλούδια σε βάζο. Ήταν ξυπόλυτη, φορώντας ένα βαθύ μπλε αέρινο φόρεμα. Έκατσε στον πάγκο κι άναψε τσιγάρο. Η πόρτα μισάνοιξε, κανείς όμως δε ΄φανηκε με μια ματιά απ' τη θέση της. "Λύκε, λύκε, είσ' εδώ?" ,κορόιδεψε το κορίτσι. Και το κτήνος πέρασε ήσυχα στο σαλόνι, δίπλα απ' τον άτυχο Σαίξπηρ. Γκρίζος με ασπρόμαυρες ατέλειες, φαινόταν αδυνατισμένος απ' την τελευταία φορά που τον έβλεπε. Πρώτα κοίταξε στα μάτια κι έπειτα με απροθυμία, έσπρωξε με το μουσούδι του το κουφάρι. Ξάφνου, ο νεκρός σηκώθηκε, έβγαλε το λεπίδι και τίναξε τα ρούχα του. "Εσείς οι δύο δε φαίνεται να χωρίζετε, έτσι?" Ο νέος ένευσε θετικά " Και συ βλέπω, παραμένεις το ίδιο οξύθυμη..." "Τώρα τι θες?", φύσηξε τον καπνό στο πρόσωπο του. "Βασικά έχω μερικές πολύ όμορφες ιδέες και..." Ο λύκος γρύλισε απειλητικά. "...έχουμε, έχουμε", διόρθωσε. "Με λίγη δουλειά θα φτιάξουμε κάτι περισσότερο απ' ότι είχαμε μέχρι τώρα". Εκείνη έσβησε το τσιγάρο πριν το τελειώσει. Εκείνος σκούπισε το αίμα, με αυτή την απροσδιόριστη παιδικότητά του. Και το θηρίο έδειξε χαρούμενο τα δόντια του. Συμφώνησαν.

Ο Κώστας, ο Λύκος κι η Σελίδα.

Όλα γίναν στο μυαλό μου.

Μα να που γύρισα.