Reminding Dose

27.2.12

Με το Φλεβάρη στο πατάκι να κρυώνει.
 Κι ένα συκώτι με επιδόσεις.
Αν ήξερες το έργο πως τελειώνει.
Πάμε σε κάβα τώρα που έχει εκπτώσεις?
*
Να ξεχαστούμε, από τον κόσμο να χαθούμε.
Για τηλέφωνα ούτε λόγος.
Αφού γίνουμε, ένα μήνα να κοιμηθούμε.
Γιατί είναι ζόρικος δρόμος.
*
Ένα διάλειμμα θες, μα δεν το έχεις.
Ούτε στα σοβαρά, ούτε καν γι' αστείο.
Κρατάς πάνω σου βουνό κι αντέχεις.
 Χθες κάπου νιαουρίζαμε μα έγινες θηρίο.
*
Ένα διάλειμμα θα ήθελα και γω.
Μα τι να κάνουμε.
Ξέρεις πως η γκρίνια μου ειν' αργκό.
Όταν μάθω πως χάνουμε.
*
Με τον αέρα να σου παίρνει τα μυαλά.
Παράτα το γράψιμο, άσε τις μούσες.
Μόνο για εκεί που ο άνεμος φυσά.
Στο χα πει, θα με ακολουθούσες;
*
Κάπου εκεί στα σκοτεινά να μάθουμε να ζούμε.
Μ' ένα άδειο μπουκάλι το όνειρο στο στόμα.
Και δε με νοιάζει τελικά τι ψάχνουμε να βρούμε.
Αν φύγεις και γυρίσεις, θα είμ' εδώ ακόμα.
*
Για όλους τους φίλους μου που μ' αγαπάνε.
Δαγκώνω όποιο με πνίγει χέρι.
Στέλνω σκέψεις όπου τα τρένα πάνε.
Μέχρι να ρθει ξανά το καλοκαίρι.

Domu

13.2.12

Είδα στα μάτια του κουτιού.
Μια καμμένη πόλη.
Καπνοί απλώνονταν παντού.
Δυστυχισμένοι όλοι.
*
Κάνει κρύο εκεί έξω.
Που το σπίτι σου δεν είναι.
Κι αν θα φύγεις δε θα τρέξω.
Στο σπιρτόκουτό σου μείνε.
*
Είσαι αναλώσιμος, το προϊόν.
Καλά σου κάνουνε και σε πουλάνε.
Αγαπάς τη στάχτη, το παρελθόν.
Όμως οι στάχτες καθόλου δε μιλάνε.
*
Κοίτα τ' ανδρείκελα, πως καμαρώνουν.
Κατουρώντας απ' το πιο ψηλό μπαλκόνι.
Ενώ οι μεσάζοντες, που μετανιώνουν.
Δεν είναι ούτε απ' τα παπούτσια τους η σκόνη.
*
Είναι για τα φράγκα μωρό μου.
Η τελευταία διαφωνία των βασιλιάδων - τα λεφτά.
Είτε του χάους είτε του νόμου.
Η λεπτή γραμμή που βάφει μ' αίμα είναι αυτά.
*
Σ' έχουν ήδη δώσει, ορίστε η απόδειξη.
Η ρίζα του προβλήματος καταλήγει στο δικό σου αφαλό.
Στον εαυτό σου, πώς δίνεις συγχώρεση.
Πούλα μου τα όργανα σου, να σ' αγοράσω μπιμπελό.
*
Μα ήταν ανθρώπινες οι κούκλες στη βιτρίνα.
Απ' έξω κοιτάει βιαστικά, ένα παιδί του δρόμου.
Ψάχνει τον τρόπο να ξεφύγει απ' την Αθήνα.
Βουή το κατασπάραξε, μαζί και τ' όνειρό μου.



Crown Clown

5.2.12


Ένας κλόουν με στέμμα, τι αστείο.
Που σκάρωσε η τύχη.
Ένας Αύγουστος που ποτέ δε λέει αντίο.
Πριν να φανεί η δύση.
*
Ένας γελωτοποιός, από τα κάτω μέρη.
Μακάβριο χιούμορ, σπασμένοι καθρέφτες.
Κρύβει στο μανίκι του, ένα καμένο χέρι.
Όσους γελούν επίτηδες, εκείνος λέει ψεύτες.
*
Ένας παλιάτσος, που πάει με το αγέρι.
Δεν έμειναν λόγια, μήτε παραμύθια.
Γυρνά στην επιφάνεια, αργά το καλοκαίρι.
Όποιος γελάει γάργαρα, μιλάει την αλήθεια.
*
Μια κοπέλα λύνει τα μαλλιά της στο μπαλκόνι.
Του υποσχέθηκε, πως θα τον περιμένει.
Μα τα λόγια φεύγουνε, μικρή μου ανεμώνη.
Και πόσο άγρια φυσά η ειμαρμένη.
*
Ένα κορίτσι γέλαγε: μ' εκείνον μόνο.
Αλίμονο: έστριψε ο ανεμοδείκτης.
Ξεχνάει πως έρχεται, μια φορά το χρόνο.
Πίσω γυρνά, νεκρός και αλήτης.
*
Πίσω στο χθόνιο κόσμο.
Χαϊδεύοντας του Κέρβερου, το δεύτερο μουσούδι.
Γύρω μυρίζεις δυόσμο.
Ψίθυροι πριν τον ύπνο του, λυπητερό τραγούδι.
*
Ένας κλόουν βασιλιάς, τάχα χαρτί χαμένο.
Βάλθηκε με τ' αστεία του να σκοτώσει τη θλίψη.
Ένας Αύγουστος, κόβει κλειδί κρυμμένο.
Τις μέρες μετρά, που την Κερκόπορτα θ' ανοίξει.