Intro # 2

Μα είναι τόσο δύσκολο τελικά να γράψω δίχως ιδρωμένο άγχος, αυτά που αβίαστα βγαίνουν στο χαρτί. Σε μια οθόνη, πόσο μου μοιάζει, μ' απρόσωπο πιστόλι. Μια σκέψη πέφτει πάνω σ' άλλη: κατρακυλούν, ψάχνοντας το τέλειο αποτέλεσμα. Ποιο αποτέλεσμα, σκισμένες σελίδες. Ποια η γοητεία, μόνιμα ν' αποφεύγω τα στυλιζαρισμένα νύχια, κλεισμένος. Σε ζάρι περιμένοντας, το έξι του Γκρινιάρη. Αφού θα κοπούν τα γούστα, όταν πια σε πάρουνε τα χρόνια. Θα μου πεις "ως τότε" και μπλα-μπλα, αξιοθαύμαστος ο συμβιβασμός. Μα δίχως δοκιμή δε μαγειρεύεις, καν αποτυχία. Ακρυλικές γραμματοσειρές και συρμάτινα πλαίσια, έχουν μια άλλη διάθεση, πέρα απ' τα χωράφια μου. Είναι ωστόσο, μια πρόκληση. Σ' έναν επεκτατικό καταιονισμό πληροφοριών, την κάθε στιγμή, είναι μια βόμβα. Και πάνω της χαράζω, απόκοσμο χαμόγελο. Μια βόμβα που μονάχα ταξίδια κάνει. Ως το πουθενά και πίσω πάλι. Καθώς ,αλίμονο, έχω αμέτρητα στο νου, μπερδεύονται και βήχω. Σοβαρότητα. Για το εγχείρημα, το προϊόν. Κι αν οι λέξεις δεν έφταναν αγκομαχώντας όλα θα 'μεναν σ' αυτό τον άδειο τόπο.

Στο περίπου.

Όμως, κοίτα: είμαι ακόμη εδώ. 

Ένα καλωσόρισμα, χωρίς πυροτεχνήματα.

Ως την επόμενη φορά.