Call it Quits

Θυμάμαι πιο καλά απ' όλους, σ' αυτή τη μικρή ιστορία.

Και με φθείρει, μέρα τη μέρα.

Με πληγώνει.

Η απόσταση από τους άλλους ανθρώπους.

Μαζί μ' αυτούς και από σένα.

Γιατί έφερα τον εαυτό μου στα δύσκολα, χωρίς να σκεφτώ μετά.

Μετά τι?

Τι ακολουθεί το τέλος?

Ενός τρελού χορού της βροχής.

Μονάχα η άγλυκη γεύση της ελπίδας.

Πως οι ουρανοί θ' ανοίξουν.

Και πάλι, Μάρτης θα φυτρώσει.

Όπως κι αν γίναμε, δεν έχει σημασία.

Τα πράγματα μεταξύ μας, σε πόσους ρυθμούς.

Ήθελαν να κουνιόμαστε. 

Οι φιγούρες μας και οι παρτενέρ.

Ατέρμονη μοιάζει η υπομονή για την κρυφή επιθυμία.

Μας μεθάει ο ρεμβασμός, ξυπνώντας θυμόμαστε.

Την καρδιά που θα ψάχνουμε στο περιθώριο.

"Είπες θα με βοηθάς πάντα"

Παρέα με άλλες deja vu ατάκες.

Αλίμονο, είναι όλα στο μυαλό.

Ίσως να 'ναι απλά λάθος μου.

Που τα σχεδίασα έτσι.

Μα δεν μπορώ να 'μαι κομμάτι ονείρου κανενός.

Μη μου κλαις.

Τα δάκρυα δεν πέφτουν στο χώμα.

Επάνω μου, σπάνε, κάνοντας με μίζερα δυνατό.

Λύκο.

Μη μου στενοχωριέσαι.

Μα δεν γίνεται να συμπληρώσω το κομμάτι σου.

Αν δεν το θες εσύ.

Αν δεν είμαι εγώ ολόκληρος.

Μια σκιά μ' ένα χέρι που γράφει.

Ακόμα.

Πως μπορώ να πω ότι θα επιστρέψω.

Δίχως να ψυχαναγκαστώ.

Ωστόσο, πες ότι θα σαι εντάξει.

Κι ας μην γυρίσω.

Αφού τώρα είναι η ώρα που

Φεύγω.