D. Dance

Τα σπουργίτια δεν παντρεύονται. Βρίσκουν συντρόφους σε χορούς φθινοπώρου και αγαπιούνται χωρίς πληγές. Αλητάκια που μένουν σε φωλιές χελιδονιών για να μη φύγουν όταν το κρύο γίνει πλέον ανυπόφορο. Μένουν αγκαλιασμένα, μα δεν πνίγουν το ένα τ' άλλο. Μ' ένα τρόπο δύσκολο για το σύνολο, που απλά κοιτά να πιαστεί από σένα. Μα πώς να εξηγήσεις ότι τα φιλιά στη βροχή κρύβουν πιότερο ρομαντισμό από κάθε διαφήμιση σοκολάτας; Κάποια πράγματα δεν είναι ευκόλως εννοούμενα, μιας και υπάρχουν τόσες διαφορετικές προοπτικές στις λέξεις που ξεπηδούν από την πρωινή εφημερίδα. Κρατάς ότι χρειάζεσαι και πετάς τη φυλλάδα. Κι όμως τα σπουργίτια δε νοιάζονται για την εφημερίδα σου, τη συναισθηματική ασφάλεια ή τον καιρό. Ταξιδιάρικό τους βλέμμα, περνά μέσα απ' τα αγχωτικά παράθυρα, στα σύννεφα μακριά. Μ' ένα τρόπο που θα 'θελα να βλέπω.
Χμ. Εδώ μπαίνει ο ρόλος της δεσποσύνης που κοιτούσα στο διάλειμμά μου. Το μόνο που έλειπε, ένα σμάρι κόσμος να την τρελαίνει. Κάνε όπως λένε, μπορεί να πάψεις να κάνεις το δικό σου, μα όλα θα πάνε βολικά. Όχι φίλε. Δεν ήταν απαραίτητο ένα δεύτερο Fight Club για να μάθω πως ό,τι κρατάς σε κρατάει.  Γι αυτό μη νιώθεις μόνη: τόσο διαφορετική. Ξέρω και ξέρεις πως δε θα υπάρξει γραβάτα να με πνίξει, συνοικέσιο που να σε ψήσει. Όχι. Θα παραμείνουμε στις βλέψεις μας γιατί αυτές είναι που μας δίνουν τη δύναμη να σηκωθούμε. Θα έχω την κοπέλα αγκαλιά, όταν θα 'ρθουν να με πιάσουν ζωντανό. Γιατί τελικά ολόκληρος είμαι πιο επικίνδυνος στη συνείδηση της περσόνας που λειτουργεί με λογισμικό. Βρήκα ξανά το κομμάτι που μου έλειπε. Ψυχραιμία. Οι καταστάσεις που πάνε να με φυλακίσουν, κάθε φορά. Άστες να έρθουν. Θα ξεφύγω.

Πετώντας σα σπουργίτι.

Τις δύσκολες ώρες αν μια λέξη χάραζα πάνω μου.

Θα έγραφε καθαρά:"Ανεξαρτησία".