Stripes

Αποστασιοποιημένος. Κάπου ξύπνησα με ζάλη, κάνουνε άσχημο κεφάλι, αλκοόλ και αναμνήσεις. Με  δυο-τρεις μέρες περιθώριο, σίγουρα επανεκτιμάς την κατάσταση. Φάρμακα δίνεις στη διάθεση. Το σύνολο χαίρεται που σ' έχει πίσω, στη ζεστή αγκαλιά του. Φορμόλη. Ωστόσο, ύστερα από μεταπτώσεις, άρχισε κομμάτι να μ' αρέσει τούτη η εξορία. Από τον ίδιο μου τον εαυτό. Και ένα μυαλό που είναι φίσκα χάρτινους ήρωες. 
Όταν κλείνεσαι στο καβούκι σου, οι τοίχοι είναι τόσο άδειοι. Ήτανε δα λίγες οι φορές που τους αντίκρισα. Λίγη οικειότητα για ν' αποκτήσω, έφτιαξα σχήματα και χρώματα με λέξεις που ανήκουν στους πάντες και σε κανέναν, τελικά. Τύλιξα τον κόσμο σε δαύτες. Έπειτα φυγάδεψα τις σκέψεις σε τετράδια. Γιατί είναι πολύ μικρό ή ατέλειωτο το κενό μεταξύ μας, ώστε να τα καταφέρω με λόγια. Χώρος δεν περισσεύει γι' άλλη πόλη από τη συγκεκριμένη στο νου σου. Εκεί που πάντα ήθελες να 'σαι. Έτσι όπως βλέπεις τον κόσμο. Καλιφόρνια ή Καζαμπλάνκα, όπως τη βρίσκει ο καθένας.Ωραίο φρούτο ο συμβιβασμός. Θα μάθω να κάνω πίσω, αφού δεν αλλάζουν δεδομένα μ' ένα απλό παράπονο. Ενώ λείπει ο χώρος για να το εκφράσω.
Για όνομα, δεν είμαι κανενός είδους μεγαλομανής. Απλά χτίζοντας προτάσεις-τουβλάκια, δείχνω μια μακέτα της αρχιτεκτονικής που καταχωνιάζω. Μιας και θα μπορούσαμε να μιλάμε λίγο πιο ανοιχτά. Εσύ και γω, επίμονα κοιτάμε το ρολόι, μα η ώρα δεν περνά. Άμα ξεχνιέσαι από το συλλογισμό, ίσως καταλαβαίνεις το καταφύγιο μου, πίσω από ψευδώνυμο. Ταράζοντας τα νερά της φαντασίας, μέσα από υπομονετικά μάτια. Φτιάχνοντας ένα λαβύρινθο που δεν αποκλείεται να χαθώ. Κρίμα. Δυστυχώς, ο Jack Nickolson δεν πέθανε ποτέ στη "Λάμψη" του Stephen King. Τουλάχιστον έτσι θα μ' άρεσε. Να έμπαινες στο χώρο αυτό, εκθέτοντας τη σκοτεινή πλευρά μου. Σ' ένα ακόμη ήλιο. Πρόσωπο τσακισμένο, δεν απολαμβάνω τη λιακάδα. Αλίμονο. Τώρα χαμογελάω.

Γιατί οι κακοί στο σινεμά, δεν πεθαίνουν.

Παρά σηκώνονται ξανά.