Moody

Μέρες που πέρασαν, τις νιώθω. Σαν να μη στέγνωσαν ακόμη, αυτές οι δροσοσταλίδες πάνω μου. Καθρεφτίζοντας πρόσωπα και ήχους. Τις φέρνω στο νου μου κάθε τόσο, μα δεν αλλάζει τ' ότι παρήλθαν. Ναι, δεσποινίδες- κυρίες,κύριοι. Φτάνουν πλέον τα καρέ που ο πρωταγωνιστής μαζεύει τη βαλίτσα του. Μιας και είναι ανάγκη να πάρουμε δρόμο και να επιστρέψουμε, καθείς στη ρουτίνα του. Ενώ ο Σεπτέμβρης τεντώνεται χαμογελαστός, λες και συννεφιά του μοιάζουμε. Έτσι που αποχαιρετιόμαστε.

Κοιταζόμαστε.

"Δε θα μας ξεφύγεις απατεώνα!" Μια φωνή απ' τη γωνία. Ουρλιάζουν οι μέρες που έρχονται, χαλώντας τη ζαχαρένια. Σαφώς και δεν μπορώ να τ' αποφύγω. Αφού ένα νευριασμένο ημερολόγιο καταβρόχθισε τους αριθμούς. Πάνε, στο άψε-σβήσε οι μικρές οάσεις. Προφανώς, τσαντίστηκε μαζί μου, επειδή δε μ' ένοιαζε καθόλου. Ούτε καν τι μέρα είναι. Μόνο οι παρέες : χαμένοι στο διάστημα, μωρό μου. Και το πρωί, αργά ξυπνάω. Μεταξύ σοβαρού κι αστείου κρύβονταν τα δάκρυα. Όμως τα πάταγαν. Αυτά τα γέλια. Γάργαρα. Σα να μην είχαν τελειωμό, γέμιζε η ψυχή μου.

Τώρα, πότε ξανά; Μη μου θυμίζεις. Φθινοπωρινό πρελούδιο και μια νότα ψύχρα. Καρδιές θα κρατηθούν ζεστές- με αναστεναγμούς. Πώς να γίνει αλλιώς. Κάπου είναι το καλοκαίρι και θέλει να ξανάρθει. Αυτά σκέφτομαι καθώς το τοπίο του τρένου αλλάζει. Μέχρι που βραδιάζει. Άφιξη κι ένα μουγκό μέσο με πάει σπίτι. Να μιλάμε, ας είσαι μακριά. Αδειάζω το μυαλό, με όσα έχω να κάνω. Αύριο, μεθαύριο. Σβήνουν οι εικόνες. Μα όταν ξεκλειδώνω, έρχεται μια αναλαμπή.

Και νιώθω λίγο μόνος.