Kite?Alright.

27.3.13

Σαν χαρταετός πετάω.
Πάνω απ' το σύμπαν.
Έχω για φίλους δυό μπαλόνια κι ένα γύπα.
Δε μείναν πια κανόνες.
Μέρες άγλυκες, γκρινιάρες και λεχώνες.
#
Μια σιωπή που σπάω.
Μικρού μήκους ταινία.
Σ' ένα κεφάλι που 'χει φάει η αγωνία.
Άκεφο χαμόγελο.
Λέει πως ότι ζω δεν είναι ανώφελο.
#
Τ' αστέρια δε μετράω.
Μιας και δεν παίζει λογική.
Μένω μόνιμα σέκος και συ πάντα εκεί.
Να με κοιτάζεις.
Κι αφού δε βγάζεις ότι λέω, με διαβάζεις.
#
Από ψηλά κοιτάω.
Πύργους και μιναρέδες, πως μοιάζουν ξένα.
Χωρίς εσένα.
Βλέπω τα μέρη της βροντής και σύννεφα σκισμένα.
Χωρίς εσένα.
#
Πάω.
Ενώ ελάχιστα κοιτάω.
Πού τελικά θα βγει.
Κι αν όντως άξιζε το κρύο αυτή η διαδρομή.
Μα όταν η αγκαλιά σου ανοίγει.
Είναι σα να μαι ήδη.
Στον Παράδεισο.
Μπορεί απ' έξω και σπασμένος.
Μα νιώθω τόσο ευτυχισμένος.
#

Light_0

24.3.13

Έχω βάρδια.
Πάλι.
Καπνός η ματιά μου, φεύγει απ το παράθυρο.
Τόσο μακριά.
Η γλυκιά λιακάδα γκριζάρει.
Και κάτω απ' την ξάστερη νύχτα.
Ανάβουν προβολείς κι όλοι πάμε παρακάτω.
Γι άλλη μια φορά.
Κτήρια, αυτοκίνητα, άνθρωποι στη θάλασσα.
Χαμένα.
Τιτάνικος και η φάτσα μου.
Πάνω σε παγόβουνα, βλέπουμε ορίζοντα.
Ζαχαρώνω μ' ένα απ' τα φωτάκια.
Λέω πως είσαι εσύ.
Έτσι παρηγοριέμαι.
Έτσι αναπνέω.
Λέω πως με σκέφτεσαι.
Πως δεν κοιμάσαι βράδυ.
Μονάχα όταν σπάει το πρωί.
Πέφτουμε, δυο κούτσουρα, τόσο γλυκά για νάνι.
Φαίνεται παράλογο.
Ένα μικρό φως ανάμεσα σ' όλα τ' άλλα.
Να ψιθυρίζει τόσα.
Πιότερα από κεραίες και πομπόυς, που παρακολουθείτε.
Ν' αλλάζει τόσο εύκολα.
Διάθεση σε μένα.
Μια κουβέντα άπιαστη στο αυτί.
Συνομιλία φαντασμάτων μπροστά στο Lazarus.
Τσιτ-τσατ.
Όχι πατ-πατ.
Έπειτα γελάω σα βλάκας.
Με δυο βολβούς να εστιάζουνε στο φως του διαδρόμου. 
Ξανά.
Στόματα μιλούν ασπρόμαυρα.
Ακούγοντας παράσιτα.
Λένε πως έτσι πάει.
Νομίζουν τάχα με πληγώνει.
Μα το ρολόι μου χτυπάει.
Κι η βάρδια τελειώνει.